အျပံဳးပန္းခင္း: September 2011

ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္(မံုရြာ) မွာျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေန႕ေတြတုန္းကေပါ့ အေမ။
အေမေပးလိုက္တဲ့ေငြေလးနည္းနညး္ကို လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ရင္ခြင္ကိုခိုမိခဲ့တာေပါ့။
ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္ေတြ ၾကားက ခ်ိဳ႕ငဲ့စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဒီမိသားစုထဲမွာ ပညာတတ္ဆိုတာ တကယ္ခပ္ရွားရွားပဲအေမ။
အေမ့ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္၊ အေမ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းတန္းေတြေၾကာင့္ အေမ့သားေလ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးအျဖစ္ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့ေလရဲ႕။
မျပည့္စံုတဲ့ၾကားက တိုးထြက္ခြင့္ရတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္မို႕ မလွပႏိုင္တာ ဆန္းေတာ့မဆန္းဘူးေပါ့ေနာ္အေမ။
သူမ်ားတကာကေတာ့ ေျပာၾကပါရဲ႕။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုတာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္တဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အေမေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႕အတြက္ အျပင္းအထန္နပန္းလံုးေနခဲ့ရတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူမ်ားေတြေပ်ာ္သလိုေပ်ာ္ခ်င္တာေပါ့ အေမရယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႕ လန္းေနတဲ့ ပန္းကေလးေတြျမင္ရင္
အားက်မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အ၀တ္အစား ေလးငါးေျခာက္စံုေလာက္ကို လွည့္ပတ္၀တ္ရင္း ၊ ရႈိး၀ါး ဖိနပ္အျပာေလးနဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလး
လြယ္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ေက်ာင္းလမ္းၾကီးရဲ႕ေဘးမွာ ေခါင္းေကာ့ ရင္ေမာ့ျပီး မေလွ်ာက္ရဲခဲ့ဘူး။
ဒါေတြအျပစ္ေျပာမလားအေမ။ အေမ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္မွာ မလင္းလက္ႏိုင္တဲ့ ၾကယ္ေလးလိုပါပဲ။
ကိုယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါမေတာက္ပႏိုင္တဲ့သူမို႕ လိပ္ျပာလွလွေလး မျဖစ္ခဲ့ဘူးအေမ။ ဒါေတြကိုအေမသိေအာင္ မေျပာျပႏိုင္ခဲ့တာကို နားလည္ေပးပါအေမ။
အေမကေျပာခဲ့ေသးတယ္။ တကၠသိုလ္တက္တယ္ဆိုတာ ဘြဲ႕ရဖို႕ထက္ အေပါင္းအသင္း၀င္ဆံ့ဖို႕ တဲ့။ အေမအျပစ္တင္ရင္လည္း ခံရမွာေပါ့။
ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္ကလြဲရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေပါင္းအသင္း ၀င္မဆံံ့ႏိုင္ခဲ့ဘူးအေမ။ ေငြကိုေရလိုသံုးႏိုင္တဲ့ သူေတြၾကားမွာ
ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အေမသိခဲ့ရင္ ခ်စ္သားေလးအတြက္ အေမရင္နာေနမွာ။ တစ္ပါးသူအၾကိဳက္လိုက္ေနႏိုင္ဖို႕ဆိုတာလည္း
အေတာ္ခဲယဥ္းတယ္အေမ။စကားပံုေတာင္ရွိေသးတာပဲ။ အေပါင္းအသင္းကေပါတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းကရွားတယ္ တဲ့။ကြ်န္ေတာ့္အေပၚတကယ္နားလည္ႏိုင္တဲ့
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းက ရွားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ကေပါ့။ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ နဲ႕မေယာင္မလည္ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ေဘးမွာ
ငယ္ငယ္က ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက၊္ကစားေဖာ္ကစားဖက္ ေတြလည္း မပါဘူးေပါ့။
ျမင္ျမင္သမွ် အစိမ္းသက္သက္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မ်က္ႏွာမြဲမို႕ သိပ္ျပီးအဖက္လုပ္မခံခဲ့ရဘူးအေမရယ္။
မိဘရင္ခြင္နဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီခ်င္စိတ္ မရွိတဲ့ သူတုိ႕ကို အဲဒီတုန္းက အေတာ္အံ့ၾသဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္
အစစ အရာရာကို ကြ်န္ေတာ္သည္းခံႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ မိဘအရိပ္မွာ ေနတုန္းက ကိုယ့္အေပၚအလိုလိုက္တဲ့
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအေပၚမွာ ဆိုးႏြဲ႕ ဗိုလ္က်မိခဲ့တာေတြ ေနာင္တရရင္းေပါ့အေမရယ္။
ပိုျပီး ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ကြ်န္ေတာ္ Third Year ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕က ေပါ့။
အဲဒီေန႕က ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ အေဖနဲ႕အေမ့ရဲ႕လက္ကိုဆြဲရင္း ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲကို၀င္ခ်င္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအမိ်ဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အေမတို႕ မလာႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးေလ။
အေဆာင္မွာ ေနရတဲ့ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆိီကို သူတို႕ရဲ႕ မိဘေမာင္ဘြားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြလာၾကတယ္။
သူတို႕ေတြဟာ အလြမ္းေတြသယ္လို႕၊ရယ္လို႕ေမာလို႕။ ဆူညံေ၀စည္ေနတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြဟာ
ကြ်န္ေတာ့္ဆီလည္း ကူးစက္လို႕...။ သိပ္ခ်စ္ၾကတာပါလား၊ သိပ္ကိုေႏြးေထြးၾကတာပါလား... လို႕ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ပီတိျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဆာင္မွဴးက ရုတ္တရက္လာေမးတယ္။ " သားမိဘေတြေရာ မလာၾကဘူးလား" တဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ အလံုးၾကီးတက္ဆို႕လာလို႕ ခ်က္ခ်င္းမေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူးအေမ။နည္းနည္းၾကာမွ....
"ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြ မအားလို႕ မလာႏုိင္တာပါ။ေနာက္ႏွစ္ေတာ့လာမွပါ " လို႕ ျပန္ေျဖမိခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္ အေမရယ္။ ဒါေပမယ့္
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္၀မ္းနည္းလြန္းလို႕ အခန္းတံခါးပိတ္ျပီး ေက်ကြဲခဲ့ရတာ အေမစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူးအေမရယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နားလည္လာျပီ အေမ။ ဘ၀ဆိုတာ
ပန္းခင္းလမ္းမဟုတ္ေလေတာ့ အခက္အခဲဆိုတာ အနညး္နဲ႕ အမ်ားေတာ့ ၾကံဳရမွာပဲ ဆိုတာကိုေပါ့။
ရာသီအလီလီေျပာင္းေလသမွ် အမိတကၠသိုလ္ရင္ခြင္ထဲမွာ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႕ တည္ျငိမ္ရင့္က်က္လာခဲ့တယ္အေမ။
အမွားအမွန္၊အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားလက္ခံႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ လူပီသလာခဲ့ျပီ။
ဒါေတြဟာ အေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ေပါ့။ အခုဆို အေမျဖစ္ေစခ်င္၊ ေရာက္ေစခ်င္တဲ့ ပန္းတုိင္ကို ကြ်န္ေတာ္လွမ္းကိုင္ႏိုင္ခဲ့ျပီအေမ။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕သားမွာ ေနာက္ထပ္ ပန္းတုိင္ေတြကရွိေသးတယ္ အေမ။
အေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးကို ပညာတတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆပ္ႏိုင္ဖို႕ အေ၀းကေနကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမယ္အေမ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႕ေန႕ ေရာက္ခဲ့ရင္ မိသားစု တာ၀န္ကို ပခံုးလႊဲယူႏိုင္ဖို႕
အေမ ခ်ေပးခဲ့တဲ့ လမ္းျပေျမပံုေလးေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေမသိေစခ်င္လို႕
ဒီစာေလးနဲ႕ အေမ့ကို သတိတရ ကန္ေတာ့လုိက္ပါရေစအေမ။

ငါလြမ္းေနတာ
တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕
နင့္မ်က္၀န္းနဲ႕ တိုက္ၾကည့္တဲ့အခါ
နင္က နင့္လြမ္းခန္းကိုေတာင္
အျပံဳးမပ်က္ ဖုန္းေျပာလ်က္
...ၾကည့္ႏိုင္သူ။
နင္ဘာမွ မခံစားရတာကိုၾကည့္ျပီး
ငါ............ခံစားလိုက္ရတာ။
အလြမ္းကေတာင္ေျပာေသးတယ္
သူငါ့ကိုမၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျပီးျပီဆိုတာနဲ႕
နင္ကျပံဳးျပ...ႏႈတ္ဆက္.....ထြက္ခြာ
ငါ့.......တစ္ဘ၀လံုးစာခက္ခဲ့တဲ့ကိစၥ
နင့္က်ေတာ့ လြယ္လိုက္တာ.......
ဘုရင္မေလး (ပင္ယံထက္က သဇင္ပန္းေလးေရ)
ငါ..............
နင့္ကို........
တစ္ကယ္...
ခ်စ္မိခဲ့တာပါ။

အျပံဳးပန္းခင္း

Sunday, September 25, 2011

အေမ့သို႕ ရင္ဖြင့္စာ

Thursday, September 22, 2011

Wednesday, September 21, 2011

ေနႏိုင္လြန္းသူ

လြမ္းေနတဲ့သူ