ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မွတ္စု

ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ခံယူခ်က္ျခင္း ဆန္႔က်င္
လာတဲ့ အခါမွာ တစ္ဘက္က ေနာက္တစ္ဘက္ကို လႊမ္းမိုးဖို႔ ႀကိဳးစားလာေတာ့တယ္။ အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ကိုယ့္ခံယူခ်က္ ဘယ္ေလာက္ မွန္ကန္ေၾကာင္း အေထာက္အ
ထားေတြ ရွာေတာ့တယ္။ မရင့္က်က္တဲ့ လူေတြက် ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ခံယူခ်က္အတြက္
အားနည္းခ်က္ေတြ မရွိရွိတာ ဆြဲထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း
သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္ရင္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္ၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က
ကမ ာၻႀကီးကို ကိုင္လႈပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္၊
ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ကမၻာေျမႀကီး သာယာဝေျပာဖုိ႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ့္သူ တစ္
ေယာက္အေနနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ေကာင္ကင္ေပၚက
သိၾကားမင္းကို တုတ္နဲ႔ ထုိးခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တူေနပါလားလို႔ ႀကီးမွ
ေတြးလာမိတယ္။ ကြ်န္ေနာ္တုိ႔ဟာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္တုိင္း
အဲဒီလူကို ျပင္ခုိင္းဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ တစ္ဘက္လူကလဲ အဲလိုပဲ စဥ္းစားေန
ေတာ့ သေဘာတူညီမႈဆိုတာ ရလာႏိုင္ပါ႔မလား။ သေဘာတူညီမႈ မရရင္ေကာ ၿငိမ္းခ်မ္း
ပါေတာ့မလား။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾက
ရင္ေကာ။ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ အာဏာလုၾကရင္ေကာ။ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ
ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ စနစ္ႏွစ္ခု တြန္းတိုက္မိၾကရင္ေကာ။
ငလ်င္လႈပ္ရင္ တုိက္ေတြၿပိဳၿပီး လူေတြေသၾကလို႔ တိုက္မေဆာက္ဘဲ ေနသင့္သလား။ ႏိုင္ငံ
ႏွစ္ႏိုင္ငံက လက္နက္ေတြ ဖ်က္သိမ္းလိုက္လို႔ အဲဒီ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ခိုက္ရန္ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး
လား။ ကေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ရန္ျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္တည္း ေနခိုင္း
ထားသင့္သလား။ ညိႇႏႈိင္းမႈကို အေျဖရွာဖို႔ တစ္ဘက္ဘက္က ႏုတ္ထြက္ေပးရမွာလား။
ခိုးဆိုး လုယက္မႈေတြအတြက္ လူမိုက္ေတြကို ဖမ္းဆီးသုတ္သင္ျခင္းက အေျဖလား။

ကြ်န္ေနာ္တို႔ ေနထုိင္တဲ့ ကမၻာေျမႀကီးကို သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခု အ
ျဖစ္ ဖန္တီးခ်င္ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက ကြ်န္ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ အရင္ျပင္ဖုိ႔ပါ။ ကြ်န္ေနာ္
တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို။ ေလာကႀကီးကို မဟုတ္ပါဘူး။
ဘယ္လိုခ်စ္မလဲ သင္ယူမွာလား။
ၿပီးျပည့္စံုတဲ့လူကို မရွာပါနဲ႔။
မျပည့္စံုတဲ့သူကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ျမင္တတ္ဖုိ႔ပဲ သင္ယူပါ။