ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖို႕ (၁)

ရည္မွန္းခ်က္ထားပါ။

အိပ္မက္ႀကီးႀကီးမက္ပါ။

ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးထားပါ။

အလုပ္မွန္သမွ်စူးစမ္းေလ့လာပါ။

စနစ္တက်လုပ္ေဆာင္ပါ။

စိတ္ရွည္ပါ။

သည္းခံပါ။

ဇြဲရွိပါ။

အလုပ္တစ္ခုကို အာရုံစူးစိုက္၍ ေရရွည္လုပ္ကိုင္ပါ။
လူတန္းစားမေရႊး ေဖာ္ေရႊစြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံပါ။

အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိစြာ အသုံးခ်ကုန္လြန္ပါေစ။

အခ်ိန္ကို  အက်ိဳးမဲ့ အခ်ီးအႏွီး မကုန္လြန္ပါေစႏွင့္

အခ်ိန္ပိုေနသည္  ထင္ပါက အတတ္ပညာ တစ္ခုခုကို  သင္ယူပါ။

အခ်ိန္ပိုေနသည္  ထင္ပါက  အသိပညာ  တစ္ခုခုကို  ေလ့လာပါ။

ယခု ရွိေသာအခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိစြာ  အသုံးခ်တတ္ပါေစ။

ကုန္လြန္သြားေသာ အခ်ိန္ကိုျပန္ယူ၍ မရႏိုင္သလို  မေရာက္ေသးေသာ  အခ်ိန္ကို မေမွ်ာ္

မွန္းပါႏွင့္ လက္ရွိအခ်ိန္သည္  သင့္အတြက္  အဖိုးတန္ဆုံး  အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ယခု ရွိေန

ေသာအခ်ိန္သည္ သင့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိေသာအခ်ိန္ျဖစ္၍ တန္ဖိုးရွိစြာ အသုံးခ်တတ္ပါေစ။

အလုပ္ လုပ္ေနေသာ သူသည္ အမွားမကင္းႏိုင္ပါ။မည္သည့္အလုပ္မွ်  မလုပ္ေသာသူသည္

မည္သည့္အမွားမွ်  မရွိႏိုင္ပါ။ အခက္အခဲမွန္သမွ်  ႀကဳံေတြ႕လာလွ်င္ စိတ္ဓါတ္မက်ပဲ

ႀကံႀကံခိုင္  ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွ ေလာကတြင္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္။ မည္သည့္  အခက္အခဲမဆို

ေက်ာ္လႊား  ျဖတ္သန္းႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ သူတပါးကို အျပစ္ေျပာဆိုျခင္းကို တတ္ႏိုင္

သမွ်ေရွာင္ပါ။မိမိကိုယ္ကိုသာ ေ၀ဖန္စမ္းစစ္ပါ။

အလုပ္ လုပ္ေနေသာသူကို  အလုပ္ မလုပ္ေသာ သူကျပစ္တင္  ေ၀ဖန္တတ္ပါသည္။ မိမိ

ေကာင္းက်ိဳးကိုေရွ႕ရႈ ေဆာင္ရြက္တတ္သလို ..ေလာက၊ သူတပါး၏ ေကာင္းက်ိဳးကို လည္း

ေဆာင္ရြက္ပါ။တစ္ေန႔တာျပဳမူေဆာင္ရြက္  ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ခ်က္မ်ားသည္  မိမိအက်ိဳး

သူတပါးအက်ိဳး သံသရာအက်ိဳး ရရွိမွသာ လူဘ၀တြင္လူျဖစ္ရက်ိုးနပ္၍  ေအာင္ျမင္ေသာ

လူသားတစ္ဦးျဖစ္ႏိုင္သည္။

မိမိ အတၱသာေရွ႕ရႈ၍   မိမိေကာင္းက်ိဳးသာ သိေသာသူသည္ က်င့္ေသာသူသည္ စည္းစိမ္

ဥစၥာမည္မွ်ရွိေနေစ  ရာထူးဂုဏ္ထူး မည္မွ်ရွိေနေစ    ပညာမည္မွ်တတ္ေနေစ ထိုသူသည္

ေလာကတြင္ တစ္ခဏ တစ္ဘ၀သာ ေအာင္ျမင္သည္႔သူျဖစ္သည္။ေနာင္သံသရာ  ယၡဳဘ၀  

လူသားစင္စစ္ဧကံ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း  လူျဖစ္ရႈံးေနေသာလူသား တစ္ဦးသာျဖစ္မည္ ။

ထိုသို႔ေသာလူအား  ေအာင္ျမင္သည္ဟု  မျမင္ထိုက္ပါ။


လူသားအျခင္းျခင္း  ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေဖးမႀကင္နာ  သနားငဲ့ျငာတတ္မွသာသင္သည္

လူ႔ဘ၀တြင္  လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္၍   ေအာင္ျမင္ေသာလူသားစင္စစ္ ဧကံျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေအာင္ျမင္ေသာလုပ္ရပ္ကို  လုပ္ေဆာင္ျပဳမူေနေသာ  ထူးခြ်န္ထက္ျမက္သည့္ လူဟုေခၚ

ဆိုအပ္ေသာ  လူျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

သင္သည္တစ္ေန႔ တစ္ခ်ိန္တြင္ မုခ်ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

ေအာင္ျမင္မႈသည္  သင္၏ လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိသည္။

ကိေလသာတဏွာ  ကမာၻ

အတၱ  မိုးေလာက္

မာန  တံခြန္ထူ

ေလာဘ  ေတာင္တန္း

ေဒါသ   လွ်ပ္စီးလက္

ေသာက  ျမစ္ျပင္က်ယ္

သမုဒၵရာ  ေလွငယ္တစ္စီးေပၚမွာ

သံေယာဇဥ္   လူသားတစ္ဦး

ေမတၱာ  တရား

လက္မွာ  ကိုင္၍

ဘ၀ ကိုေလွာ္ခတ္ေနတယ္။

ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္

ေမးခြန္းတကာတို.တြင္ အေရးအၾကီးဆံုးေမးခြန္းသည္ ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤကမၻာေျမေပၚမွာ ကြ်ႏု္ပ္တို.ဘာလုပ္ ေနၾကသလဲ။ ဘယ္ဆီက ကြ်ႏ္ုပ္တို.လာခဲ.ၾကသလဲ။ ဘယ္ဆီသို. ကြ်ႏု္ပ္တို. သြားေနၾကသလဲ။
ဘ၀၏ အဓိပၸယ္ ဆိုတာ ဘာလဲ။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ.၏ဘ၀ကံၾကမၼာက ဘာလဲ။

ဤေမးခြန္းမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ပင္ အလြန္အေရးၾကီးၾကသည္။ ဤေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖၾကားရန္လိုသည္။ သို.ေသာ္ ဤေမးခြန္းတုိ.သည္ ဒႆနိကေဗဒပညာရွင္မ်ားကို ေခတ္အဆက္ဆက္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးေစခဲ.သည္။
ဘာထရန္ရတ္ဆယ္ႏွင္. လီယိုေတာ္စတိြဳင္ကဲ.သို.ေသာ ေခတ္သစ္ေတြးေခၚရွင္ၾကီးမ်ားကပင္လွ်င္ အေျဖရွာမရေၾကာင္း၀န္ခံၾကရသည္။

လူသည္ ဤကမၻာေျမေပၚတြင္ အသိဥာဏ္အျမင္.ဆံုးႏွင္. ဆင္ျခင္ေတြးေခၚတတ္ေသာ သတၱ၀ါျဖစ္သည္။ အဆင္.ဆင္. တုိးတက္ေျပာင္းလဲ မႈျဖစ္စဥ္ဟူေသာသစ္ပင္ေပၚတြင္ အျမင္.ဆံုးေနရာကိုယူထားသူလည္းျဖစ္သည္။ ထို.ေၾကာင္. လူသားတစ္ဦးတည္းကသာ လွ်င္သဘာ၀၌ ရွိေသာ သူ၏ အေနအထားကို သိျမင္ျပီး သူ.ဘ၀၏ အဓိပၸယ္ႏွင္. ရည္မွန္းခ်က္တို.ကို သိနားလည္ဖို.ရွိသည္။

ျမိဳ.တြင္း၌ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ ေျခဦးတည္.ရာ ေလွ်ာက္သြားေနလွ်င္ မည္သည္.အက်ိဳးေက်းဇူးကိုမွ် ရရွိမည္မဟုတ္ေခ်။ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္မရွိဘဲဘ၀ခရီးကိုႏွင္သူသည္ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္တြင္ေလွငယ္ေပၚထုိင္ေနသည္.အရပ္မ်က္ႏွာအမွတ္အသားအားလံုးေပ်ာက္ဆံုးျပီး မည္သည္.အရပ္ကို ေလွာ္ရမွန္းမသိေသာသူႏွင္.တူေနလိမ္.မည္။


ဘ၀ျပႆနာက အလြန္အမင္းခက္ခဲသည္ဟု ထင္ရေသာအခါ လူမ်ားစြာတို.သည္ မိမိတို.၏ဘ၀ကံၾကမၼာအေၾကာင္းႏွင္.ထုိက္တန္ေကာင္းမြန္သည္. ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုခ်မွတ္ေရးအေၾကာင္း
ႏွင္.ထိုက္တန္ေကာင္းမြန္သည္.ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုခ်မွတ္ေရးအေၾကာင္းတုိ.ကို စိတ္႐ႈပ္ခံ၍ မစဥ္းစားၾကေတာ.ေခ်။ လူတို.၏ အာရံုကို အမ်ားဆံုး ဆြဲေဆာင္ေသာလက္ငင္းျပႆနာမ်ားကိုသာအေလးထားၾကေတာ.သည္။

လူပီသေသာသူသည္မိမိဘ၀အေၾကာင္းကိုအေလးအနက္စဥ္းစားဆင္ျခင္ျပီးလွ်င္ အေကာင္းဆံုးပန္တုိင္ႏွင္.ဘ၀လမ္းစဥ္တစ္ခုကိုခ်မွတ္ရမည္။ဤသို.မခ်မွတ္ႏိုင္လွ်င္သူသည္ ဘ၀၏အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ.မႈေၾကာင္. စိတ္ပ်က္ပူေဆြးမႈႏွင္. လႊမ္းမုိး၀ါးမ်ိဳျခင္းကိုခံရလိမ္.မည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို.၏ ေနထုိင္ပံုသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားႏွင္. လူ.အဖြဲ.အစည္းအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို
ျဖစ္ထြန္းေစသင္.သည္။ အခ်ိန္တို စီစဥ္မႈမ်ားအျပင္ ဘ၀တစ္သက္တာပတ္လံုး ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ရမည္.ျမင္.ျမတ္ေသာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုကိုလည္း ကြ်ႏု္ပ္တို.ခ်မွတ္သင္.ၾကသည္။

ေဒါက္တာ မင္းတင္မြန္၏ THE PURPOSE AND THE GOAL OF LIFT (ဘ၀ကိစၥ ႏွင္. ဘ၀ပန္းတိုင္ ) စာအုပ္မွ ျပန္လည္ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ျမစ္ဆံု မွ ကူးယူတင္ျပပါသည္။

ႏွင္းခိုတဲ့ငွက္

ညကလွတယ္။လကလဲသာေနတယ္။ညေမႊးပန္းေလးေတြရဲ႕ ရနံ႕ေလးက တစ္လမ္းလံုးသင္းေနတယ္။
ဒီဇင္ဘာႏွင္းမႈန္ေတြၾကားမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေတြေပၚမွာနားခိုေနတဲ့ ႏွင္းစက္ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း
တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ျပီေနာ္။အခုဆို ေဆာင္းငွက္ေလးေတြရဲ႕ တြန္က်ဴးသံေတြၾကားရေတာ့မယ္။
ရိုးျပတ္ေတာၾကီးရဲ႕ အလယ္မွာ စိမ္းလမ္းတဲ့ စိုက္ခင္းေတြ၊လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ေခ်ာင္းေရစီးသံေတြနဲ႕
သာယာတဲ့ညေနခင္းေတြ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ျဖတ္သန္းလာျပီေနာ္။တကယ္ဆို ႏွင္းမကြဲတဲ့ နံနက္ခင္းအလင္းမႈန္ျပျပမွာ
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကတဲ့ အရြယ္စံု အားကစားသမားေတြရယ္၊ျပည္သူ႕ရင္ျပင္ထဲမွာ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနၾကတဲ့ သူေတြရယ္၊
သူတို႕အားလံုးဟာ ေဆာင္းရာသီရဲ႕ အလွကို အျပည့္အ၀ခံစားေနၾကေလရဲ႕။ကြ်န္ေတာ္လဲ ဒီေန႕အေစာၾကီးႏိုးေနတာနဲ႕
တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတာေပါ့။တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ေနရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့
ကြ်န္ေတာ္ခဏနားျပီး ေရေႏြးပူပူေလးေသာက္ၾကည့္တယ္။ေနနတ္သားေလးႏိုးထလာတဲ့အခ်ိန္မို႕ ေလာကၾကီးကသာယာလိုက္တာ။
ဒီလုိေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြကုန္ဆံုးမွာကိုေတာ့ ႏွေမ်ာမိတယ္ဗ်ာ။ဘာလိုလိုနဲ႕ အခုဆို ဒီဇင္ဘာေန႕ရက္ေတြကုန္ဆံုးေတာ့မယ္။
မၾကာခင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆီကုိကူးေျပာင္းၾကေတာ့မယ္။ေန႕၊လ၊ရက္ေတြ ေျပာင္းလို႕ ေဟာင္းႏြမ္းကုန္တဲ့ အတိတ္ေန႕ရက္ေတြလဲ
အခုဆိုလြမ္းေနရျပီေပါ့။ကြ်န္ေတာ္ေဆာင္းငွက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ေဆာင္းရာသီမွာ နယ္ေျပာင္းလာၾကတဲ့ေဆာင္းငွက္ေလးကို
သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အေအးဒဏ္ကိုသူတို႕ ခံႏိုင္ရည္ရွိၾကတယ္။ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ တြဲလဲခိုေနတဲ့ ႏွင္းရည္ေလးေတြကို သူတို႕ေသာက္သံုးၾကတယ္။
ထြက္သစ္စအဖူးအညြန္႕ေလးေတြကိုသူတို႕ စားသံုးၾကတယ္။ညေရာက္ေတာ့ ညေမႊးပန္းပင္ေပၚမွာ သူတို႕အိပ္စက္ၾကတယ္။
ခ်ယ္ရီပန္း၊စပယ္ပန္းေတြပြင့္တဲ့ ေဆာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ခေရပန္းေလးကိုပိုၾကိဳက္တယ္။အနံ႕ေလးကသင္းတယ္။ေနာက္ျပီး ခေရပန္းေလးေတြေကာက္ရတာကိုသေဘာက်တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ညီေတြ၊ညီမေတြနဲ႕ မနက္တိုင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ခေရပန္းသြားေကာက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြကိုသတိရလိုက္တာ။
ခေရပင္းၾကီးေအာက္ေရာက္ေနတဲ့အခိုက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ငယ္သြားသလိုခံစားရတယ္။ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အနားမွာ ခေရပန္းေလးေတြလဲမရွိေတာ့ဘူး။
ခေရပင္ၾကီးေတြလဲမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာရွိေနတာကေတာ့ အလြမ္းေတြ၊အေဆြးေတြပဲရွိေတာ့တယ္။
ဘ၀ရထားၾကီးစီးရင္းနဲ႕ တစ္ဘူတာျပီး၊တစ္ဘူတာ ဆိုက္တဲ့အခိုက္ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ျပႏႈတ္ဆက္လို႕ေနခဲ့ၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕က ရထားေျပာင္းစီးၾကတယ္။တခ်ိဳ႕က အခန္းတြဲေတြေျပာင္းစီးၾကတယ္။အခုေတာ့ အခ်ိန္ရထားၾကီးခုတ္ေမာင္းလို႕
ေၾကမြခဲ့တဲ့ႏွလံုးသား ေဆာင္းညေတြမွာေဆြးလို႕ေနပါျပီ။အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့အေတြးေလးရင္၀ယ္ပိုက္လို႕ အေမ့မ်က္ႏွာျမင္ေယာင္ရင္းနဲ႕ အလြမ္းေတြကိုမ်ိဳသိပ္ေနရျပီေပါ့။
လူပိုလို႕ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို လမ္းေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ဘီယာဆိုင္ေတြက မ်က္စပစ္ေနၾကတယ္။
အေဖကေျပာတယ္ ေက်ာင္းျပီးရင္ အလုပ္လုပ္ပါတဲ့။ေက်ာင္းတုန္းကေပ်ာ္စရာေလးေတြျပန္ေတြးလို႕ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတဲ့အခိုက္
ဘ၀သံသရာသီခ်င္းေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကို အားသစ္ေတြေပးခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုန္ဆံုးေနခိ်န္မွာ ကဗ်ာေတြက အေဖာ္လုပ္ေပးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေနမေကာင္းလို႕ အိပ္ရာထဲမွာ လဲေနတဲ့အခိုက္ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းစာအုပ္ေလးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကိုအားအင္ေတြေပးစြမ္းတယ္။
ေနရိပ္ညိဳတဲ့ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ငွက္ကေလးေတြအိပ္တန္းတက္ေနတာေငးရင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အပ်င္းေတြကိုေျပေစတာေပါ့။
မနက္မိုးေသာက္အလင္းေရာက္လို႕ အျပင္ထြက္ျပန္ေတာ့ ခိုေလးေတြအစာေကြ်းေနတဲ့ေက်ာင္းသားေလးေတြကိုေငးရင္း ကြ်န္ေတာ္လဲ သူတို႕လိုပဲေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
ကြ်န္ေတာ္သတိရသြားျပန္တယ္။ကားဂိတ္မွာ ဘတ္စ္ကားအလာေစာင့္ေနတုန္း ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းပဲ။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ အားရပါးရ စကားေတြေျပာရင္း အလုပ္သြားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႕အားေပးစကားေတြေျပာသြားေသးတယ္။
လူၾကပ္ၾကပ္ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တန္းေလးကိုမနည္းတြယ္ထားရင္းနဲ႕ ငယ္ငယ္က စက္ဘီးအတူတူစီးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေယာင္မလည္ သတိရမိသြားေသးတယ္။
အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းလို႕ ေန႕တစ္ေန႕ ကုန္ခါနီးအဆံုးမွာ ျမဴမႈန္ေလးေတြကိုေငးေမာရင္းအိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္ျပန္ျပီေပါ့။ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။
အိမ္ေရာက္ရင္ ေဆာင္းငွက္ေလးေတြ၀ရန္တာမွာ ကြ်န္ေတာ္လာတာကိုေစာင့္ေနေရာေပါ့။ေအးစက္တဲ့ ႏွင္းစက္ေတြၾကားမွာ ႏိုးထလာရဦးမယ့္
အာရံုဦးေန႕သစ္ေတြ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ျဖတ္သန္းခ်င္ေသးတယ္။ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္။ငွက္ကေလးေတြလဲ အိပ္တန္းတက္ၾကေတာ့မယ္။
အေမွာင္ထုၾကီးက ဖုံုးလႊမ္းသြားလို႕ ၾကယ္ေတြ၊လေတြေတာင္ အထက္ေကာင္းကင္ယံမွာ ေနရာယူေနၾကျပီ။အိပ္တန္းတက္ဖို႕ ေဆာင္းငွက္ေလးေတြလဲ
ေနရာဦးေနၾကျပီ။ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ေတာ့ လြတ္ေနတဲ့ေနရာေလးမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ကုန္လြန္သြားျပန္ျပီ။ကုန္ဆံုးသြားျပန္ျပီ တစ္ေန႕။
တစ္ေန႕....ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႕...ဒီလိုနဲ႕ ႏွင္းခိုတဲ့ေဆာင္းငွက္ေလးေတြ...ေနရပ္ကိုျပန္ဖို႕နီးကပ္လာျပီေနာ္။
သူတို႕အျပန္ ကြ်န္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ေနာင္ႏွစ္ေဆာင္းမွာ ဆံုၾကပါဦးစို႕.....

ရည္းစားစာ(၂)

ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ စာေမးပြဲေတြနီးလာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။
ငါကေတာ့မေနနဲ႕ႏိုင္လုိ႕ ညေနခင္းတိုင္း နင္ရွိမဲ့ေနရာကို ေရာက္ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့။
ဒါကိုပဲ နင္အထင္ေသးလြန္းေနမလားမသိဘူးေနာ္။အေျခအေနေတြေျပာင္းလဲလာတယ္ဆိုတာ ငါသတိထားမိပါတယ္။
နင္ငါ့ကို အရင္လိုဂရုစိုက္မႈေတြမေပးႏိုင္တာကိုလဲ ငါနားလည္ပါတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တဲ့အခါတိုင္း
နင့္နာမည္ေလးကိုေယာင္ေယာင္ျပီးေခၚေနမိတာပါ။နင့္ကိုအရမ္းသတိတရျဖစ္ေနတဲ့သူေပါ့။
ေ၀းရေတာ့မယ္ဆိုတာသိေတာ့ ခြဲရမွာေၾကာက္တယ္လို႕နင္ေျပာခဲ့ေသးတယ္။
တကယ္တမ္းတစ္နယ္ဆီေ၀းရေတာ့ လြမ္းရသူဟာငါပါဟာ။
ပန္းေလးေတြပြင့္တိုင္း လြမ္းတယ္လို႕နင္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ပန္းပြင့္ေလးေတြေရွ႕ေရာက္ေတာ့ နင့္ကိုသတိရေနသူပါ။
ညတိုင္းအလြမ္းေျပ နင္ေပးခဲ့တဲ့စာေလးေတြဖတ္ရင္း အလြမ္းေျဖေနရတာေပါ့။
လြမ္းတယ္။လြမ္းတယ္။လြမ္းတာပဲငါသိေတာ့တယ္။နင္နဲ႕ေတြ႕ဖုိ႕ အခ်ိန္ေတြေစာင့္ရတာ ရင္ေတြေမာလိုက္တာ။
အေဆာင္ေရာက္ေရာက္ျခင္း နင္မ်ားေရာက္ေနမလားဆိုျပီး အေျပးအလႊားသြားခဲ့တာငါပါ။
ဒါေပမယ့္ နင့္ပံုစံေတြေျပာင္းေနတာကို သိလိုက္ရေတာ့ ငါ၀မ္းနည္းသြားတယ္။
ငါထင္ထားတဲ့ နင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္။နင္အရမ္းအေျပာင္းအလဲျမန္တယ္။
ငါ့မွာ နင့္ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖုိ႕ အားတင္းျပီး နင့္အေဆာင္ေရွ႕ကိုလာခဲ့ရတာေပါ့။
ငါလာတာနင္သိေပမယ့္ နင္ထြက္မလာဘူးေနာ္။အေတာ္ေလးၾကာမွ နင္ထြက္လာတယ္။
နင္မ်က္ႏွာၾကည့္ရံုနဲ႕ နင္ဘာျဖစ္ေနျပီဆိုတာ ငါခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ရတယ္။ဒါေပမယ့္....
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႕ျဖတ္လို႕ရမယ္လို႕ နင္ထင္ခဲ့တာလား။ဒါမွမဟုတ္....
ငါ့ကို တကယ္ပဲသံေယာဇဥ္မရွိတာလား။နင္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြ အခုေတာ့နင္ေမ့သြားျပီေနာ္။
ၾကည့္စမ္းပါ နင္ေနႏိုင္လိုက္တာ။နင္ေနတတ္တာကိုၾကည့္ျပီး ငါမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ငါ့ရင္မွာ မီးေတြေလာင္ကုန္ျပီ။ငါေမးတာေတြ နင္တစ္ခုမွမေျဖဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတယ္ေနာ္။
ငါသိဖူးတဲ့ နင္မွဟုတ္ ရဲ႕လား။ေ၀ခြဲရခက္ေနတဲ့ငါ့ကို နင္ကစကားေလးတစ္ခြန္းထဲနဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္သြားတာပါ။
ငါသိလိုက္ပါျပီ။အခုေတာ့ ဒါေတြအားလံုးကို ငါနားလည္ေပးႏိုင္ပါျပီ။နင္ေတာ္ပါတယ္။နင္ညဏ္ေကာင္းလြန္းပါတယ္။
အခုဆိုဘာလိုလိုနဲ႕ ရက္ေတြလေတြႏွစ္ေတြေတာင္ အေတာ္ၾကာေျငာင္းခဲ့ျပီေနာ္။
နင္ေျပာဖူးတဲ့ စကားသံေလးေတြ အခုထိတစ္ေန႕မွမေမ့ခဲ့ပါဘူး။နင္ေနတတ္ေနပါျပီ။
ငါလဲေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ျပီးပါျပီ။ေတာ္ျပီေတာ္ျပီ။နင့္အေၾကာင္းမေတြးေတာ့တာပဲေကာင္းမယ္။
နင့္ကိုမုန္းလို႕မဟုတ္ပါဘူး။ငါ့ကိုယ္ငါ သနားသြားလို႕ပါ။အခ်ိန္တန္ရင္ နင့္အတြက္ကံေကာင္းျခင္းေတြလာသလို
ငါ့အတြက္ ကံဆိုျခင္းေတြလာဦးမွာပါ။ဒါေပမယ့္ ငါမေၾကာက္ပါဘူး။နင္မရွိေပမယ့္ ငါမေၾကာက္ပါဘူး။
နင့္အခ်စ္ကိုမရေတာ့ေပမယ့္ ငါေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတာေတြကို ငါေနာင္တရတယ္။
ေနာင္တ...ေနာင္တ....
ၾကာခဲ့ျပီဆိုေပမယ့္ အမွန္ကိုမျမင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ငါေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင့္ကိုခ်စ္ပါတယ္။"

ဒီစာေလးေတြနင္ဖတ္ျပီး ငိုမေနနဲ႕ေနာ္။ငိုေနတာထက္ ၾကိဳေနမယ္ဆိုရင္ပိုေကာင္းမယ္။ငါေနာက္ထပ္ နင့္ရင္ထဲကိုခိုလႈံခ်င္ေသးတယ္။

တမ္းတျခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္

ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြခ်ိန္မို႕လားမသိဘူး ရြက္ေျခာက္ေတြေၾကြေနတာကိုေငးေနရင္း
တမ္းတမိတဲ့ အတိတ္ေန႕ရက္ေတြလဲ ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႕အတူေမ်ာလြင့္ရျပီေပါ့။
တစ္ေန႕လံုးစိတ္ေတြေလေနလို႕ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚခဏေလာက္လွဲပစ္မိလိုက္တယ္။
အေတြးထဲမွာ စီး၀င္လာတဲ့ အရင္ခ်ိန္က ရယ္သံေတြ၊စကားေျပာသံေတြကိုျပန္ၾကားမိလာတယ္။
ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ အရာအားလံုးဟာမေန႕တစ္ေန႕ကလိုပါလား။
အရင္တုန္းကလဲ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။အခုလဲ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ေန႕ေတြျပန္မရႏိုင္မွန္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိတာေပါ့။
အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားတဲ့ဘ၀ရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈေတြကိုလဲကြ်န္ေတာ္သိတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္မသိတာတစ္ခုပဲရွိတယ္။ဘာ့ေၾကာင့္ အတိတ္ကိုလြမ္းရတာလဲ။
ဘာ့ေၾကာင့္အတိတ္ေတြကိုျပန္လိုခ်င္မိတာလဲ။အဲဒါကိုကြ်န္ေတာ္မသိတာ။
ျပန္တမ္းတေတာ့လြမ္းလိုက္ရတာ။လြမ္းဆြတ္မိေတာ့လဲ သတိရလိုက္တာ။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလို ေျမကိုခစျမဲပဲ။
အရမ္းလြမ္းေနတဲ့ေန႕က ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးေတြယဥ္ေနမိတယ္။
စိတ္ကူူးေတြထဲမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာမင္းသားေလးတစ္ပါးပဲေပါ့။
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကဗ်ာေတြေရးၾကည့္တယ္။စိတ္ကူးေတြနဲ႕စာေတြစီၾကည့္္တယ္။
တကယ္တမ္းေရးမိေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကလြဲရင္ ကြ်န္ေတာ္မေရးတတ္ေတာ့ဘူး။
ဒီလိုအိပ္မရတဲ့ညေတြမွာဆို ပိုဆိုးတယ္။အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္မွာနဖူးေပၚလက္တင္ျပီး ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းကိုေတြးၾကည့္တယ္။
ေနာက္ျပီး သီခ်င္းေတြဆိုၾကည့္တယ္။ အိပ္ေရးမ၀တဲ့ေန႕ေတြမွာဆို ကြ်န္ေတာ္မလန္းဆန္းေတာ့ဘူး။
စိတ္ကူးေတြမလန္းဆန္းဘူး။ေနာက္ျပီး အဲဒီေန႕က ကဗ်ာမဆန္ေတာ့ဘူး။အားလံုးအလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြျဖစ္ကုန္တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ရမွာကိုေတာင္ေၾကာက္လာတယ္။အိပ္မက္ဆိုုးေတြမက္မွာကိုလဲေၾကာက္တယ္။
အိပ္မေပ်ာ္မွာကိုလဲကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္တယ္။ဒီဇင္ဘာႏွင္းေတြက်တဲ့ေဆာင္းညေတြမွာဆို ေအးလြန္းလို႕ အိပ္ရမွာကိုေၾကာက္ေနမိတယ္။
အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ေတာ့လဲ ျပန္ႏိုးလာမွာကိုကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္တယ္။အခုေတာ့လဲ စာေတြေရးရင္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားဦးမယ္။
တမ္းတတယ္။လြမ္းရတယ္။ေဆာင္းညရယ္။
တိမ္ေတြေျပာတဲ့ ျမဴခိုးေ၀တဲ့ေဆာင္းညရွည္ေတြထဲမွာ နာက်င္စရာေတြကိုထားခဲ့ေတာ့မယ္။
စိတ္ညစ္စရာေတြကိုလြင့္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ေနာက္ျပီးေအးေအးေဆးေဆး အိပ္စက္ေတာ့မယ္။
တမ္းတျခင္းရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာဘာေတြရွိဦးမယ္။ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ အစြန္းမွာ ေဆာင္းငွက္ေတြရဲ႕ သီဆိုသံေတြၾကားႏိုင္ပါဦးမလား။
သြားေတာ့မယ္။ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တညး္သြားေတာ့မယ္။ မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္သစ္လူသစ္ျဖစ္ေနမွာေသခ်ာတယ္။
သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္သြားေတာ့မယ္........................

ကုန္လြန္ခဲ့ေသာေမြးေန႕ မ်ားအေၾကာင္း...

"ေမြးေန႔" ဆိုတဲ့စာလံုးဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ အစိမ္းသက္သက္ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္ ။
သူမ်ား ကေလးေတြလို ေမြးေန႔ကိတ္ကေလးေတြလွီး Happy Birthday To You ဆိုတဲ့ သံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္ သံေလးေတြဟာ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရုပ္ရွင္ဇတ္လမ္းေတြထဲမွာ ပဲ ေနသားတက်ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ေမြးေန႔ ဆိုတာကို ေမြးတဲ့တစ္ရက္ကလြဲလို႔
က်န္တဲ့ရက္ေတြဟာ အသက္ တစ္ႏွစ္ၾကီးၿမင့္ လြန္ေၿမာက္ၿခင္းဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေလး တစ္ခု တိုးလာယံုကလြဲလို႔ ဘာမွ ထူးထူးၿခားၿခားမရွိပါဘူးလို႔ရိုးရုိးသားသား ထင္မွတ္ထား တဲ့ေကာင္ပါ ။
ဒါေပမယ့္ အခု ၂၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တေလွ်ာက္လံုး ၿပန္ၿပီးငဲ့ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတာေတြရွိသလို ဆံုးရွံုးခဲ့ရတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိခဲ့တယ္ ။
ရယ္ေမာခဲ့ တာေတြရွိသလို ငိုေၾကြးခဲ့ရတာေတြလည္းရွိခဲ့တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ကဗ်ာေလးေတြဟာ စစ္မွန္ေသာနားခိုရာၿဖစ္ခဲ့တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ေမ့ေနတဲ့ ေမြးေန႔ဆိုတဲ့ တစ္ရက္ကို အမွတ္တရ တခုတ္တရ ဆုေတာင္းေမတၱာေတြပို႔သေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏွမ မိတ္ေဆြ မ်ား အားလံုး ကို ေက်းဇူးမ်ားၾကီးတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ ။ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကၿပန္လည္ေပးဆပ္စရာဆိုလို႔ စာေတြကို ဒီထက္ ပိုၿပီး ေကာင္းေအာင္ေရ႔းသားသြားပါ့မယ္ လို႔ ကတိေပးစရာတစ္ခုပဲရွိပါတယ္ ။

၂၂ ႏွစ္ၿပည့္ၿပီးေနာက္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မအားလပ္တာေတြမ်ားလာတဲ့အတြက္ ပို႔စ္တင္ေတြက်ဲသြားခဲ့ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါဦး ။
အားလံုးပဲ စိတ္၏ခ်မ္းသာၿခင္းကိုယ္၏က်န္းမာၿခင္းနဲ႔ၿပည့္စံုႏိုင္ၾကပါေစ ။ လိုတာမရ ရတာမလို လူ႔ေလာက အိုမွာ အသိတရားနဲ႔အရွိတရားကို ညီမွ်ၿခင္းခ်လို႔ လူပီသေအာင္ေနႏုိင္ၾကပါေစ ။ လူ႔ေလာကအက်ိဳးသယ္ပိုးလို႔ အဓိပၸါယ္ၿပည့္၀ေသာ ခရီးတစ္ခုကို ၿဖတ္သန္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔
ေလးေလးနက္နက္ ဆႏၵၿပဳလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

 

“ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတယ္"

မူရင္း-စိုးပိုင္=ေစပိုင္ထြဋ္(ပုသိမ္)

ပတ္၀န္းက်င္မွာ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေသပံုေသနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မရိုးေအာင္ ေသေနၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသျခင္းတရားအေၾကာင္ ေတြးေတာမိလာတယ္။ ျမန္မာလိုကေတာ့ ေသျခင္းကို အမ်ိဳးအစားခြဲျပီး ေခၚၾကတယ္။ ဘုန္ၾကီးေသရင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတယ္။ လူေသရင္ေတာ့ အနိစၥေရာက္တယ္။ ဒါတင္မက မရဏနန္းစံျမန္းတယ္၊ ၾကြသြားတယ္၊ ဂန္႔တယ္၊ ဆံုးတယ္၊ ေရွာဘရားသားျဖစ္တယ္ ခရစ္ေတာ္၌ အိပ္ေပ်ာ္တယ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး သံုးႏွဳန္းၾကတယ္။ ရွင္ဘုရင္က်ေတာ့ နတ္ရြာစံတယ္။ ရဟႏၱာက်ေတာ့ အရဟတၱဗိုလ္ဆိုက္တယ္။ ဘုရားက်ေတာ့ ပရိနိဗၺာန္စံတယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ အဂၤလိပ္ေတြပဲ ေကာင္းတယ္။ တစ္မ်ိဳးတည္း die တဲ့။ ဘာလာလာ...ဒါပဲ ေအးေရာ။



အဲ...ေသျခင္းရဲ႕ နာမည္မွာတင္ မနည္းလွ်ာရွည္ျပီး ေတြးမိပါေရာလား။ ထပ္စဥ္းစားအံုးမွ။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ လာဘ္ထိုးထိန္းလို႔ မရဘူးတဲ့။ ဒီစကား ၾကားမိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေသျခင္းကို ပိုက္ဆံနဲ႔ ညွိယူေနက်ေသာ လူနာေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနရတယ္ေလ။ အဲဒီလူနာမ်ိဳးၾကေတာ့ ေသအံမူးမူအခ်ိန္လို႔ပဲ ေခၚရမလား။ အဲ့ဒါက်ေတာ့ ေသျခင္းတရားကို ပိုက္ဆံနဲ႔ လာဘ္ထိုးလို႔မရေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ အခ်ိန္ဆြဲလို႔ ရပါလားဆိုတာ ထင္မိတယ္။



ကြ်န္ေတာ္ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းေျပာေတာ့ တခ်ိဳ႕ေတြက နမိတ္မရွိ နမမရွိလို႔ ေျပာၾကအံုးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဒီဘူတာကို လူတိုင္းက ဆိုက္ရမွာပဲေလ။ ေရွာင္လြဲလို႔မွ မရတာ။ ဘာေၾကာက္စရာရွိလို႔လဲ။ မေသခင္ လူေလာကအတြက္ ကိုယ္ဘာအသံုးက်ခဲ့လဲဆိုတာသာ ဆင္ျခင္သင့္တာ။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကလည္း သခ်ိၤဴင္းတစ္ခုပဲဆိုတာ မိတ္ေဆြတို႔ စဥ္းစားမိရဲ႕လား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္စားေသာက္ေနတဲ့ အစားအစာထဲမွာ အေကာင္ေသမ်ားစြာလည္း ေရာေႏွာေနတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ဟာ တရိစၦာန္တို႔ရဲ႕ သုသာန္တစ္ခု ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေသျခင္းတရားကို အျမဲဆင္ျခင္ဖို႔ ဘုရားကေတာင္ ဆံုးမထားေသးတာ။ ဘယ္ေလာက္စဥ္းစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေသျခင္းတရားလဲလို႔။ သူ႕အေၾကာင္းေတြမယ္ဆိုရင္ ဘုရားေဟာအရၾကည့္လိုက္မယ္ဆို မဂၤလာေတာင္ရွိေသး။



ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ၾကားဖူးနား၀ အရွင္ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သာဓက ထုတ္ျပရအံုးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမတ္စြာဘုရားဟာ အခါတစ္ပါးက ရဟန္းသံုးပါးကို ေသျခင္းတရားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မရဏႏုသတိပြားခိုင္းထားတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အရွင္ဘုရားဟာ မရဏႏုသတိပြားပံုနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆြမ္းစားခ်ိန္မွာ အသံုးခ်၊ မခ် ဤရဟန္းသံုးပါးကို ေမးတယ္။ ပထမရဟန္းက ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္မွာ ေသျခင္းတရားက က်ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ဆင္ျခင္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဒုတိယ ရဟန္းကေတာ့ ဆြမ္းတစ္လုပ္သြင္းျပီးတိုင္း ေသျခင္းတရားက နီးကပ္စြာ က်ေရာက္ေၾကာင္း ဆင္ျခင္ပံုကို ေျပာတယ္။ တတိယ ရဟန္းလည္းက်ေရာ ဆြမ္းယူလိုက္ခ်ိန္တည္းကစျပီး ပါးစပ္ထဲ မေရာက္ခင္အထိ အေသးစိတ္ ေသျခင္းတရားရဲ႕နီးကပ္ပံုကို ဆင္ျခင္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားကို ျပန္ၾကားသတဲ့။ အဲဒီျပန္ၾကားခ်က္ကို ဘုရားက ရဟန္းသံုးပါထဲကမွ ေနာက္ဆံုးရဟန္းရဲ႕ ေသျခင္းတရားဆင္ျခင္ပံုက ပို၍ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးခဲ့သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ေကြးေသာလက္မဆန္႔ခင္ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ စကားေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။



ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ မိတ္ေဆြတို႔က ေသတာကေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ။ ဒါဆို မေသခင္ ဘာလုပ္ရမွလဲလို႔ အေမးရွိလာျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရျပန္ျပီ။ ေလာကီသေဘာအရေတာ့ မေသခင္ေဆာင္ရြက္မွာက ေန႔စဥ္ ဥစၥာ၊ ပညာ၊ ကုသိုလ္ တစ္ခုခုေတာ့ ရေအာင္ယူတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြးေတာမိတယ္။ ပညာေတြ ဥစၥာပစၥည္းေတြကေတာ့ ေလာကီလူဘံု ေနတုန္းထိုင္တုန္းေတာ့ အသံုး၀င္ပါတယ္။ တကယ္ေသျခင္းတရားနဲ႔ ေတြ႕လာရင္ေတာ့ အေရးၾကီးဆံုး ရေအာင္ယူထားသင့္တာက ကုသိုလ္ပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒီကုသိုလ္ရွိမွ ေနာက္သံသရာဆက္မဲ့ ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အမွန္တကယ္ အသံုး၀င္မွာ မဟုတ္လား။ က်န္ႏွစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသရင္ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ပညာေတြက ခ်န္ထားခဲ့ရမွာပဲေလ။ ဆည္းပူးထားတဲ့ ပညာကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္း ပါရမီအျဖစ္ေတာ့ အသံုး၀င္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ ကုသိုလ္ေလာက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ တန္ဖိုးမဲ့လြန္းပါတယ္။



ဒါေၾကာင့္ ေလာကီမွာ လုပ္သင့္တဲ့ သံုးခုထဲကမွ ကုသိုလ္ကို လက္ရွိဘ၀မွာ အသံုးမ၀င္ဘူးဆိုျပီး ပစ္မထားသင့္ေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ သင္ဆံုးပါးသြားမယ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္တစ္ခုခုမွ အခံရွိရင္ သင္အက်နာလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္က်ခ့ဲမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အက်မနာႏိုင္ဖို႔ ကုသိုလ္ကို အသက္ရွင္ေနတုန္း မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ၾကပါဟု တိုင္းတြန္းရင္း ေသျခင္းတရားကို ေတြးေတာတာ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။



ေစပိုင္ထြဋ္(ပုသိမ္)

စကားသည္ အခ်စ္ေဆးတစ္ပါး

စကားသည္ မည္သည့္အလုပ္၌မဆို လိုအပ္၏။
စကားေျပာအတတ္ကို ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုသူ၊
တုိးတက္လိုသူမွန္သမွ် ေလ့က်င့္သင္၏၊
အေျပာအေဟာေကာင္းသူ၊ ေျပာတတ္သူမ်ားသာ
လူရာ၀င္၏၊ အမ်ားအထင္ႀကီးေလးစားမႈကို ခံရ၏။
အေျပာေကာင္းသူ၊ အလိမ္ေကာင္းသည္ဟူေသာ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ဘ၀င္မက်ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အ ေျပာေကာင္းသူတိုင္း အလိမ္ေကာင္းၾကသည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
လိမ္လည္ျခင္း၊ လွည့္ျဖားျခင္း၊ ညာျဖန္းျခင္း စသည္တို႔သည္ လုပ္ေဆာင္သူ၏ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ ဟု ထင္သည္။
လိမၼာမွစကားတတ္သည္၊ ေျပာမတတ္ေတာ့ဆဲဟူေသာ စကားစုႏွစ္ခုသည္ စကားေျပာျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ ဆံုးမစ ကားမ်ားျဖစ္ပါ၏။
လူတစ္ေယာက္တြင္ အရည္အခ်င္းမည္မွ်ရွိသည္ကို သိလုိလွ်င္ ထုိသူေျပာဆုိေသာ စကားသြား စကားလာကို ေလ့ လာျခင္းျဖင့္ သိႏိုင္၏။
ေရွးလူႀကီးသူမမ်ားက-
ပညာရွိဟု သိအပ္ျခင္းရာ၊ လကၡဏကား၊ ေကာင္းစြာအႀကံ၊ ေကာင္းမႈစကား၊ ေကာင္းေသာအမႈ၊ ဤသံုးခုကိုျပဳဘိမွ သာ၊ ပညာရွိဟု၊ သတိခ်ပ္ရ၊ လြယ္ႏိုင္မွ် ဟူ၍ သြန္သင္ၫႊန္ျပထားေလသည္။
အထက္ပါဆံုးမစကားကို ဆန္းစစ္လွ်င္ လူတစ္ေယာက္၏ အႀကံအစည္၊ သူေျပာျပေသာစကား၊ သူလုပ္ေသာအလုပ္ ဤသံုးခုကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ပညာရွိဟုတ္၊ မဟုတ္ အကဲခတ္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ သိရွိႏုိင္ပါ၏။
စကားသည္ အခ်စ္ေဆးတစ္ပါးျဖစ္၏။ စကားကို သူတစ္ပါးနား၀င္ခ်ဳိေအာင္ ေမတၱာဓာတ္ခံႏွင့္ေျပာတတ္လွ်င္ ရန္သူ ပင္စိတ္ေျပ၍ မိတ္ေဆြဘ၀သို႔ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိႏုိင္သည္ဟု အဆိုရွိသည္။ မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီးသူမ်ားကိုမူကား ပို၍ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္း ေျမ့ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးေစႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
စကားေျပာေကာင္းျခင္းသည္ ေျပာသူကို လူအမ်ား လက္ငင္းခ်က္ခ်င္း အထင္ႀကီးေစသည္။ မိမိအလိုသို႔ လို္က္ပါလာ ေအာင္ စည္းရံုးသိမ္းသြင္းႏိုင္၏။ အျခားအရည္အခ်င္းမ်ား မည္မွ်ရွိေစကာမူ တျဖည္းျဖည္းမွသာ ထုိအရည္အခ်င္းမ်ားေပၚႏိုင္ ၏။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အက်ဳိးမျပႏိုင္ေပ။ စကားေျပာေကာင္းသူအဖို႔ အက်ဳိးေက်းဇူးကို အလ်င္အျမန္ခံစားရေလ့ရွိ၏။
စကားသည္ မည္သည့္အလုပ္၌မဆို လုိအပ္၏။ စကားေျပာအတတ္ကို ႀကီးပြားခ်မ္းသာလုိသူ၊ တုိးတက္လုိသူမွန္သ မွ် ေလ့က်င့္သင့္၏။ အေျပာအေဟာေကာင္းသူ၊ ေျပာတတ္သူမ်ားသာ လူရာ၀င္၏။ အမ်ားအထင္ႀကီးေလးစားမႈကို ခံရ၏။
စကားေျပာေကာင္းျခင္းသည္ မိမိအားေရာက္လုိေသာ အေျခအေန၊ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္၊ ေမွ်ာ္မွန္းသည့္ ပန္းတိုင္သို႔ လ်င္စြာပို႔ေဆာင္ေပးေပလိမ့္မည္။
စကားေျပာေကာင္းမွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္၏။ စကားသည္ လူ႔ဦးေႏွာက္ကထြက္ေသာ ဥာဏ္လက္နက္၏ တံခြန္ျဖစ္သည္။ ေလကဲ့သို႔ေပါ့ေသာ္လည္း မိုးႀကိဳးကဲ့သို႔ ထစ္ခ်ဳန္းႏိုင္သည္ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾက၏။
ကြယ္လြန္သူ အေမရိကန္သမၼတ ေအဗရာဟင္လင္ကြန္းသည္ ေက်းေတာသားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မိဘမ်ားမွာ လြန္စြာ ဆင္းရဲသည္။ ၄င္းသည္ ေရွ႕ ေနမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို အားက်၏။ သူတုိ႔လုိ ႀကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ျမင္ခ်င္သည္။ သူတို႔ တြင္ရွိေသာ အရည္အခ်င္းမ်ဳိး သူ႔တြင္ရွိလာေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ထုိအရည္အခ်င္းမွာ စကားေျပာေကာင္းသူျဖစ္ရန္ လုိအပ္ ေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိျမင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူသည္ စကားေျပာေကာင္းသူျဖစ္ရန္ အျပင္းအထန္ေလ့က်င့္၏။ စကား ေျပာေကာင္းသူျဖစ္ရန္ အာ၀ဇၨန္းရႊင္ဖို႔လိုသည္။ စကားလံုးေျပာင္ေျမာက္ဖို႔လိုသည္။ ခ်က္က်လက္က်ေျပာတတ္ဖုိ႔လိုသည္။ ထုိ႔အျပင္ ပညာအဆင့္အတန္းရွိေသာ ပရိသတ္ေရွ႕ တြင္ စကားေျပာဆုိသည့္အခါ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းမ်ား အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ ရန္ အေရးႀကီးသည္။ သဒၵါ၀ါက်မွန္ကန္စြာ သံုးစြဲရန္ လိုအပ္သည္။
ဤမွ်ႏွင့္ မလံုေလာက္ေသး၊ လင္ကြန္းသည္ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရႈသည္။ ခါခမ္၏ သဒၵါက်မ္းကို ေလ့လာ ဖတ္ရႈသည္။ နားမလည္ေသာအပိုင္းမ်ားကို တတ္ကၽြမ္းသူထံ ေမးျမန္းၿပီး ဆည္းပူးသင္ယူသည္။ စာသားမ်ားကို အလြတ္ က်က္မွတ္သည္။ လင္ကြန္းသည္ အဘိဓာန္မ်ား၊ ေရးထံုးက်မ္းမ်ား ဥပေဒက်မ္း၊ ႏိုင္ငံေရးက်မ္းမ်ားစြာကို ေက်ညက္ေအာင္ ဖတ္ရႈေလ့လာသည္။ ေနာင္အခါတြင္ လင္ကြန္းသည္ စာတတ္ေပတတ္၊ ပညာတတ္ႀကီးမ်ား၏ ေလးစားမႈကိုခံရၿပီး ပညာဗဟု သုတျပည့္၀ေသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္လာသည္။
စကားေျပာေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္ရန္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ျခင္း၊ စကားေျပာေကာင္းသူတို႔၏ ေဟာေျပာခ်က္ကို နားေထာင္ ျခင္း၊ မိမိိကုိယ္တိုင္ေျပာႏိုင္၊ ဆုိႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ျခင္းျဖင့္ စကားေျပာေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္လာရန္ ပ်ဳိးေထာင္ရေပမည္။
စာေရးဆရာႀကီးမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ စကားေျပာေကာင္းၾကသည္။ ၄င္းတို႔၏ စဥ္ဆက္မျပတ္စာေပေရးသား ျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္းအေလ့အက်င့္သည္ စကားေျပာရာတြင္ လြန္စြာအေထာက္အကူရေစသည္။ ေနရာ၊ ေဒသအလိုက္၊ ပရိ သတ္အမ်ဳိးအစားအလိုက္ေျပာဆုိရန္ ေ၀ါဟာရစကားလံုးမ်ား၊ အသံုးအႏႈန္းမ်ား ထုိစာေရးဆရာႀကီးတြင္ အသင့္ရွိေနသည္။ စကား၏ေျပာသည့္အခါ ေ၀ါဟာရစကားလံုးမ်ား၊ အသံုးအႏႈန္းမ်ား ထုိစာေရးဆရာႀကီးတြင္ အသင့္ရွိေနသည္။ စကားေျပာ သည့္အခါ ေ၀ါဟာရစကားလံုးမ်ား အစီအရီထြက္လာသည္။ ပံုတိုပတ္စေျပာဖို႔လုိလွ်င္ ေျပာရသည္။ ဟာသေျပာသင့္က ေျပာ ရ၏။ နားေထာင္သူပရိသတ္ မၿငီးေငြ႔ေစရန္ ဟန္ပန္မူရာ၊ ေလယူေလသိမ္းမွအစ သတိထား၍ လႈပ္ရွားေျပာဆုိရ၏။
စကားေျပာဆုိရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ ပရိသတ္ေရွ႕ ေဟာေျပာရာတြင္ျဖစ္ေစ မိမိကိုယ္စြမ္းကို ယံုၾကည္စြာႏွင့္ ရဲရင့္စြာေျပာဆို ႏုိင္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ မေၾကာက္မရြံ႕  ရဲ၀ံ့စြာေျပာဆိုဖို႔လုိသည္။ ထုိသို႔ေျပာဆိုႏုိင္ရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈကို ျပည့္စံုေအာင္ ျပဳ လုပ္ထားသင့္သည္။
(၁)    မိမိေျပာဆိုမည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ မိမိအတြက္ စိတ္အားထက္သန္သည့္ အေၾကာင္းအရာျဖစ္ရမည္။
(၂)     အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ကို အစမွအဆံုး ေသခ်ာစြာနားလည္ထားၿပီး ပရိသတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ ေယာက္က ထ၍ေမးလွ်င္ ရွင္းျပႏုိင္ရမည္။
(၃)    စကားေျပာဆုိရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ ေဟာေျပာရာတြင္ျဖစ္ေစ အသံ၏ ေကာင္းျခင္းရွိရန္လိုသျဖင့္ အသံေကာင္း ေအာင္ ထိန္းသိမ္ေလ့က်င့္ထားရမည္။ (မွတ္ခ်က္- အသံခ်ဲ႕ စက္ကို အသံုးျပဳမည္ဆိုလွ်င္ စက္ေကာင္းမ ေကာင္း ဦးစြာ စစ္ေဆးၾကည့္ရန္)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္ ပါ၀င္ေျပာဆုိဖူးေသာ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးဆိုလွ်င္ လြန္စြာေစ့စပ္ သူျဖစ္သည္။ စကားေျပာစင္၏ အနိမ့္အျမင့္ကိုလည္းေကာင္း၊ အသံခ်ဲ႕ စက္၏ အေျခအေနကိုလည္းေကာင္း ၄င္းကိုယ္တိုင္ စစ္ေဆးၿပီးေက်နပ္မွသာ ေဟာေျပာသည္။ ပထမတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၄င္းအား ႀကီးက်ယ္သည္ဟု ထင္မိခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေဟာေျပာသည့္ အလုပ္ကိုလုပ္ရသည့္အခါ ႀကိဳတင္ေလ့လာစစ္ေဆးထားျခင္းမရွိသျဖင့္ အဆင္မေျပမႈႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရဖူးေလသည္။
မည္သည့္အလုပ္ကို လုပ္သူပင္ျဖစ္ေစ စကားႏွင့္ကင္း၍ မရႏိုင္ေပ။ ပညာတတ္ခ်င္း၊ အလုပ္ေကာင္းခ်င္းတူသူႏွစ္ ေယာက္တြင္ အျခားအရည္အခ်င္းမ်ားတူေနၾကလွ်င္ တစ္ေယာက္ကစကားေျပာေကာင္း၍ တစ္ေယာက္က စကားေျပာမ တတ္လွ်င္ ပထမလူသည္ ဒုတိယလူထက္ အဆင့္အတန္းျမင့္လာရမည္မွာ ေသခ်ာသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စကားေျပာေကာင္းသူျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ မိမိဘ၀၏ ေအာင္ျမင္တုိးတက္မႈကို ရယူပိုင္ဆုိင္နိုင္ၾကေစရန္ အႀကံျပဳရပါ၏။


မူရင္း-ညခ်စ္သူ

ရည္းစားစာ (၁)

ဘ၀နဲ႕ရင္းျပီး ခ်စ္တယ္လို႕ေျပာရင္ နင့္အတြက္နားလည္ရခက္မွာကို ငါေၾကာက္တယ္။
မိုးေတြရြာတဲ့ေန႕က မိုးေရထဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ထီးေလးေစာင္းလာတဲ့ နင့္ကိုျမင္ေတာ့
ငါရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။တုန္ခါသြားတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားကို နင္မျမင္ေအာင္သို၀ွက္ထားရင္း မ်က္လံုးေလးေစာင္းငဲ့ျပီးၾကည့္သြားတဲ့နင့္အၾကည့္ေလးကို
ငါအရမ္းခ်စ္မိခဲ့တာပါ။ခေရပင္ၾကီးေအာက္မွာ နင္နဲ႕ငါျပန္ဆံုရေတာ့ ငါေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။နင့္ကိုခ်စ္တယ္လို႕ ရင္ေတြကြဲေအာင္ေျပာခ်င္လိုက္တာ။
ဒါေပမယ့္ ငါႏႈတ္က မရဲေတာ့ နင္အေနရခက္မွာကိုလဲစိုးရျပန္တယ္။ေတာ္ပါျပီ မေျပာေတာ့ပါဘူး။
ေက်ာင္းတံခါးေရွ႕မွာ နင္အလာေစာင့္ရင္းနဲ႕ လက္ထဲကရည္းစားစာေလးကိုၾကည့္ရင္ ငါေလၾကည္ႏူးလိုက္တာ။
ဟိုးေရွ႕မွာ နင္ကိုျမင္ကတည္းက ငါ့ရင္ေတြခုန္လာျပန္တယ္။ငါေၾကာက္လိုက္တာ။ဘာကိုေၾကာက္တယ္ဆိုတာမသိေအာင္ ေၾကာက္သြားတာ။
နင့္ေရွ႕မွာ ငါဟာ အရူးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနမွာကို ငါေၾကာက္တယ္။နင္စိတ္ဆိုးသြားမွာကိုလဲ ငါေၾကာက္တယ္။
နင္ကေတာ့အျပံဳးမပ်က္ေနတတ္လိုက္တာ။နင့္ေနာက္မွာ ငါရွိေနတယ္ဆိုတာကို နင္သိပံုမေပၚဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ ခဲေလသမွ်သဲေရက်ရျပန္ျပီေပါ့။ေနာက္ေန႕မွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာေနတာကိုငါျမင္ေတာ့
ငါေလ ၾကက္သီးေတြထလိုက္တာ။အလိုလို္ေနရင္းအဲဒီေကာင္ကုိၾကည့္မရျဖစ္လာတယ္။
ညေရာက္ေတာ့ နင့္အေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာတီးရင္း အလြမ္းသီခ်င္းေလးေတြနဲ႕ နင့္ကိုခ်စ္တယ္ေျပာဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။
ဒါေပမယ့္ နင္မမႈ႕ဘူးမို႕လား။ငါ့လိုေကာင္ကို နင္အေရးမစိုက္ဘူးဆိုတာ ငါသိလိုက္ရေတာ့ ငါေလ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။
အဲဒီညက သတိရလြန္းလို႕အိပ္လို႕ေတာင္မေပ်ာ္ဘူးေပါ့။
အခ်ိန္တိုင္းမွာ နင္ေပ်ာ္ေနတာၾကည့္ျပီး ငါ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။နင္ကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ေနႏိုင္လိုက္တာ။
ငါ့ကိုေတာင္ နည္းနည္းေလးမွအေရးမလုပ္ဘူးေနာ္။နင္နဲ႕ငါသူငယ္ခ်င္းေတြပါလို႕ နင္ေျပာတုန္းက ငါခံစားရခက္လိုက္တာ။
တကယ္ဆို ငါ့အခ်စ္က သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ထက္ေတာ့ပိုပါတယ္။နင္မသိလို႕ေျပာရက္တာပါ။တစ္ေန႕ေန႕နင္နားလည္လာမွာပါ။
ဒီလို ငါေစာင့္စားေနရင္းနဲ႕ ငါ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးတစ္ခုနင္ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တယ္။အဲဒီေန႕က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း
နင္နဲ႕ငါႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာခဲ့ၾကတယ္။အစပိုင္းမွာေတာ့ ငါေျပာမထြက္ဘူး။ငါ့ႏႈတ္ကဆြံ႕အေနလိုက္တာ။
ဒါကိုသိေနတဲ့ နင္ကစကားလမ္းေၾကာင္းေတြလႊဲျပီးေျပာေတာ့တာပဲ။မရပါဘူး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်စ္တယ္လို႕ ငါမရဲတရဲေျပာထြက္သြားတယ္။
ခဏေနေတာ့ နင့္ဘက္ကႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။ဘာမွလဲငါ့ကိုျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။နင္ေနရက္တယ္ေနာ္။နင္ေနတတ္လိုက္တာေနာ္။

ေနရာတကာမွာ သ၀န္တိုမႈေတြနဲ႕
စိတ္ေကာက္လြယ္တဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ကို
မခ်စ္ဘူးဆိုတဲ့
စကားတစ္ခြန္းနဲ႕
သူ.......
ေျဖသိမ့္ေပးခဲ့တာပါ။

ေမွာင္မိုက္ေသာအခါ...

ညေတြဟာတိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္။ေမွာင္လြန္းတဲ့ညေတြေရာက္ရင္ တိတ္တဆိတ္တို္း၀င္လာတတ္တဲ့ ေလညင္းရနံ႕ေလးကအေဖာ္လုပ္ေပးတယ္။
တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေနရင္း ရုတ္တရက္နားထဲတိုး၀င္လာတဲ့ ေခြးအူသံေတြ၊ လမ္းမထက္ကကားဟြန္းတီးသံေတြက ဒီညကိုပိုျပီးအသက္၀င္ေစတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ အခန္းထဲကို၀င္လာခဲ့တယ္။အခန္းထဲမွာ ေမွာင္မည္းေနတယ္။အားလံုးအိပ္စက္အနားယူေနၾကလို႕ ေလာကၾကီးကတိတ္ဆိတ္လြန္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အသက္၀င္ေနဆဲပဲေပါ့။အိပ္ရာေဘးေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ကိုအသာက်ျပီး ကုတင္ေပၚပစ္လွဲလိုက္တယ္။
ဟူး....ဒီေန႕ တစ္ေန႕ကုန္ျပန္ေတာ့မယ္။မၾကာခင္ေန႕သစ္ကူးေတာ့မယ္။မျဖစ္ေသးပါဘူး စာေရးခံုေပၚက နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁နာရီခြဲေနျပီ။
စာၾကည့္မီးေလးအသာဖြင့္ျပီး စာေရးဖို႕ျပင္ပါေတာ့တယ္။ စိတ္ကူးေတြဟာ မလတ္ဆတ္ေတာ့ဘူး။ေရးသမွ်ကဗ်ာေတြမွာ ကာရံေတြမရွိဘူး။
စကၠဴေတြဆုတ္ျဗဲျပီး တံခါးေဘးလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုး စိတ္ေက်နပ္မႈတစ္ခုမွမရွိခဲ့ဘူး။အခုလဲ စိတ္ကညစ္ေနျပန္တယ္။
ဆုတ္ျပဲေနတဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးေကာက္ကိုင္ျပီး တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္ဖတ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ မ်က္လံုးေတြစင္းလာတယ္။
အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာလို႕ မီးျပန္ပိတ္ျပီး ကုတင္ေပၚလွဲလိုက္တယ္။ အခန္းတံခါးေပါက္ေလးကေန အျပင္ကလမင္းၾကီးကိုျမင္ေနရတယ္။
ေမွာင္မိုက္တဲ့ညေတြဟာ အထီးက်န္တဲ့ညေတြေပါ့။ဒီလုိညမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုအိပ္လို႕ေပ်ာ္ႏိုင္မွာလဲ။
အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း လြမ္းဆြတ္တမ္းတျခင္းေတြနဲ႕ သာယာတဲ့အတိတ္ေန႕ရက္ေတြကို သတိရေနတယ္။
ၾကာခဲ့ျပီဆိုေပမယ့္ အားလံုးဟာ မေန႕တစ္ေန႕ကိုလိုပါလား။ အမိေျမကေနခြဲခြါခဲ့ရတာၾကာျပီဆိုေပမယ့္ တစ္ေန႕မွမေမ့ေသးပါဘူး။
ေတြးလက္စအေတြးေတြအသာေမ့ျပီး မ်က္လံုးေလးအသာျပန္မွိတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။
ခဏေနေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ျပီး လန္႕ႏိုးသြားျပန္တယ္။သြားျပန္ပါျပီ။ ဒီညလဲရံႈးရျပန္ျပီ။
အိပ္လို႕မရေတာ့မွန္းသိလို႕ အိပ္ရာကေနျပန္ထလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားျပန္တယ္။
ကို္ယ့္ကိုယ္ကိုမနည္းျပန္ထယူရတယ္။ေျခေထာက္ကိုထိသြားလို႕ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ နဲ႕ေလွ်ာက္ျပီး အိပ္ခန္းကေနအျပင္ဘက္၀ရန္တာကိုထြက္လိုက္တယ္။
အခုေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ညအလွကိုေငးေမာရင္း ေမွာင္မိုက္ျခင္းကို ခံစားေနလိုက္တယ္။ မ်က္လံုးေတြကမွန္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနျပီ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့
အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ကြ်န္ေတာ္စိတ္ကူးေတြယဥ္၊ အိပ္မက္ေတြမက္လို႕ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။
ကဲအခုေတာ့ ေလာကၾကီးကေမွာင္သြားျပီေနာ္။ေမွာင္မိုက္တဲ့ညေတြမွာ ေယာင္ေယာင္ျပီးဆုိမိတဲ့ အသည္းကြဲသီခ်င္းေလးေတြဆိုညဥ္းရတဲ့အခိုက္
ေပ်ာ္ေနမိတယ္။အခုေတာ့ေမွ်ာ္ေနမိျပန္တယ္။တမ္းတတယ္ အလြမ္းညရယ္။အိပ္စက္ေနတဲ့ငါ့ကို အိပ္မက္ကေနႏိုးေအာင္ႏႈိးပါေတာ့။
ငါမငိုခ်င္ဘူး။မျငိဳျငင္ေတာ့ဘူးေနာ္။အသည္းကြဲပန္းခ်ိီကားေတြေရးဆြဲလို႕ ဆံုခြင့္ရတဲ့ေန႕ရက္ေတြကို ငါမွန္းၾကည့္တယ္
ေမွာင္သြားျပီ။ငါ့အတြက္ေမွာင္သြားခဲ့ျပီ။ေမွာင္လြန္းတဲ့ညက အိပ္မက္ေတြေပးသြားေသးတယ္။
သူကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာခဲ့တယ္ "ေလာကၾကီးက ေမွာင္သြားျပန္ျပီ"။
ေမွာင္မို္က္ျခင္းအဆံုးေရာက္ေတာ့ တစ္ခါထပ္ေျပာတယ္ ေမွာင္ေနတဲ့ဘ၀ထဲကိုမလာခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။
အခုဆို ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ေမွာင္မဲေနတာၾကာပါျပီ။ အတိတ္ေန႕ရက္ေတြ ကြဲေၾကဖို႕ အလြမ္းသီခ်င္းေတြလဲဆိုေနဦးမယ္။
ေမွ်ာ္ေနဦးမဲ့မနက္ျဖန္ရယ္ ေနခဲ့ဦးေပါ့။ႏႈတ္ဆိတ္တဲ့အျပံဳးေတြနဲ႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မင္းထြက္သြားပါေတာ့ "ငါဘ၀ကေမွာင္ေနျပီ"။

ထိပ္ဆံုးသို႕

တစ္ေတာင္ေပၚတစ္ေတာင္ဆင့္

ေတာင္အျမင့္ပတ္ၿခံရံ

တစ္ေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့

တစ္လံုးက်န္ျပန္ေပသမို႕

ဖန္ဖန္ေလအားအင္ႏိႈးလို႕ရယ္

ႀကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္။

ခါတစ္ေလတကယ္ပန္းတာေၾကာင့္

ေတာ္ပါၿပီဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု

ရပ္တန္းကရပ္မယ္ႀကံ

အမွန္ေတာ့ျဖစ္ႏုိင္မလား

စခဲ့မိေတာေပါ့

တစ္ေန႕ေတာ့ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္

အားေလွ်ာ့ကာဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕

စိတ္ႏြမ္းကိုအသာေျဖဦး

မာလာေငြကန္ေရေအးရယ္ႏွင့္

ငွက္ေတးကိုအာရံုဆင္လို႕

မူတစ္သြင္အားအင္သစ္လိုက္ပါ့

ခ်စ္ဖြယ့္လူသား ........။

ငယ္ငယ္ကစာသင္ခန္းထဲမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာေလးက အခုေလာကလမ္းေတြေပၚေရာက္ေတာ့မွ နားလည္သြားေတာ့တယ္

ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာ

ကြ်န္ေတာ္ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တုန္းက
ကေလးတစ္ေယာက္လိုေျပာတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္လိုနားလည္တယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္လို ေတြးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ
အဲဒီကေလးဆန္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္တယ္။

မူပိုင္ခြင့္မ်ားအေၾကာင္း

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕အတြက္အခက္အခဲလည္း မရွိဘူး။တျခား
သူေတြကိုလည္း အရမ္းသိေစခ်င္ရင္ ပံုတစ္ပံုကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သတင္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္
ျဖန္႕ေ၀မိမွာ အမွန္ပဲ။ဒါဟာ ျဖန္႕ေ၀လိုက္တဲ့ေနာက္ဆက္တြဲအေၾကာင္းအရာေတြကိုမသိလို႕ပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာတစ္ျခားသူတစ္ေယာက္သိေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္သာရွိျပီး မူပိုင္ခြင့္ဥေပေဒကို
မသိလိုက္လို႕ပါပဲ။ ႏိုင္ငံတစ္ကာ အသိုင္းအ၀န္းမွာေတာ့ မူပိုင္ခြင့္ကိုအေတာ္ေလး အေရးထားၾကတယ္။
သတင္းတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ပံုတစ္ပံုကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လည္ျဖန္႕ေ၀မယ္ဆိုရင္ မူလျပဳလုပ္ထားသူရဲ႕
နာမည္ကိုေရးသားထည့္သြင္းေပးလိုက္ဖို႕ပဲလုိပါတယ္။ အဲလိုမွ မလုပ္ဘူးဆိုရင္လည္း ရွင္းပါတယ္။
ဒီလူဟာ မူပိုင္ခြင့္ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္တာနဲ႕ အတူတူပါပဲ။လူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ မီဒီယာတစ္ခုဟာ သတင္းတစ္ပုဒ္၊
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္လာေစဖို႕အတြက္ အခ်ိန္မ်ားစြာ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းခဲ့ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ သူ႕ဆီကေန ကူးယူမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ယခင္တင္ျပထားသူရဲ႕ နာမည္ကိုထည့္သြင္းေပလိုက္မွသာလွ်င္ ၀ိနည္းလြတ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ၀က္ဆုိဒ္ၾကည့္သူေတြအတြက္
လည္း ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ နာမည္ၾကီး ၀က္ဆိုဒ္တစ္ခုမွာ တင္ထားတဲ့ သတင္းေလးကို မထင္မရွား ဘေလာ့တစ္မွာပါ
ထပ္မံေတြ႕ရွိရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူအမွန္လဲဆိုတဲ့ အေတြးေလး၀င္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူကပဲျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္ျဖစ္ေစ
မူလပို္င္ရွင္ရဲ႕ နာမည္ေလးသာထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ကိစၥရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆို သူ႕အတြက္ အက်ိဳးမယုတ္ေတာ့သလုိ ကိုယ့္မွာလည္း
အမွန္တကယ္ျဖန္႕ေ၀ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးျပည့္၀သြားပါလိမ့္မယ္။တကယ္လို႕ မူလပိုင္ရွင္ရဲ႕ နာမည္ကိုသာ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္
မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆာနာေတြကေနကင္းေ၀းသြားမွာပါ။ဒီေတာ့ မိမိလည္းအက်ိဳးရွိ မူလေရးသူုလည္း အက်ိဳးရွိသြားမွာပါပဲ။

ေစတနာျဖင့္....

ေမွ်ာ္...

ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကမ်ားလြန္းပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အေ၀းၾကီးကိုလည္းေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္။ နီးနီးေလးကိုလည္း ေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမွ်ာ္ရတဲ့အလုပ္မွန္သမွ်ဟာပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။ကားဂိတ္မွာ ကားထြက္မယ့္အခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ရတာတစ္မ်ိဳး
ေန၀င္ရီ၀ိုးတ၀ါးမွာ သူ....လာမယ့္အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ရတာကတစ္မိ်ဳး မရိုးႏိုင္ေအာင္ေမွ်ာ္ေနမိခဲ့တာေပါ့။
ခ်စ္တယ္ေျပာဖို႕ အခ်ိန္ေတြေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတာတစ္မ်ိဳး "ခ်စ္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ သူရဲ႕အေျဖကိုေမွ်ာ္ရတာကတစ္မ်ိဳး။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထားခဲ့မိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္ရတယ္ဆိုတာ အဆင္းရဲဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္... သူ႕နဲ႕ နီးစပ္လာျပန္ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္မိျပန္တယ္။
ေက်ာင္းသြားတိုင္း သူလာမယ့္လမ္းကိုေမွ်ာ္ေနရင္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ေလ အရမ္းပဲေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။
စာသင္ခန္းထဲမွာ သူ႕ကိုခိုးခိုးၾကည့္ရင္း သူျပန္ၾကည့္မယ့္အခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ေနမိျပန္တယ္။
ဒါနဲ႕ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ သူ႕ျပန္ေနက်လမ္းထဲအထိလိုက္ျပီး သူ႕ရဲ႕ အရိပ္ေလးလိုတေကာက္ေကာက္ လိုက္ေမွ်ာ္ေနရျပန္တယ္။
ေရဒီယိုညပိုင္းျပီးတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ သူ႕အေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာေလးတီးရင္း သူထြက္လာမယ့္အခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ေနမိျပန္တယ္။
အျပံဳးမပ်က္ပဲ ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို တစ္စိမ့္စိမ့္ၾကည္းရင္း ညေတြကုန္လြန္လာတာကိုေမ့ေနမိေလရဲ႕။
အေတြးကကဗ်ာေရးလို႕ မိုးလင္းတဲ့အထိ ကဗ်ာစာသားေတြသီဖြဲ႕ရင္း သူနဲ႕ေ၀းမွာကို ကြ်န္ေတာ္စိုးထိတ္လာရျပန္တယ္။
ေက်ာင္းၾကီးပိတ္လို႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အနားတိုးျပီး တိုးတိုးေလးေျပာသြားတယ္ "တစ္ေန႕မွမေမ့ႏိုင္ဘူး" တဲ့။
ေႏြရက္ရွည္ေတြရဲ႕ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့လမ္းေတြေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္လြမ္းလြန္းလို႕ သူ႕ကိုေမွ်ာ္ေနမိခဲ့တယ္။
တစ္ရက္မွလဲ ေမ့မရခဲ့ပါဘူး။တစ္ေမွးမွအိပ္မရေအာင္ ရင္ခံုသံေတြကျမန္ေနလြန္းပါတယ္။
ႏိုးတစ္၀က္ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ သူ႕ကို ကြ်န္ေတာ္အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားမိတယ္။
တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္လက္ခ်ိဳးေရလို႕ ျပန္ဆံုမယ့္ေန႕ေရာက္ဖို႕ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကခိုင္မာေနျပန္တယ္။
အခ်ိန္ျပည့္လို႕ ျပန္ဆံုရေအာင္ အေဆာင္ေရွ႕မွာခ်ိန္းျပန္ေတာ့ သူထြက္မလာေတာ့ဘူး။
ေျပာေနက်စကားေလးေျပာဖို႕ အခ်ိန္ေတြအၾကာၾကီးကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေနေပမယ့္ သူမလာခ်င္ဘူး။
ေ၀းရတဲ့ေန႕ေတြကုန္လြန္သြားေပမယ့္ နီးစပ္ဖို႕ေတာ့မလြယ္ေသးပါလား။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနမိတယ္......
ေဟာ သူထြက္လာပါျပီ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြအစား အမုန္းေတြအစားထုိးလာတာကို ကြ်န္ေတာ္သိေနလို႕
ခပ္ေအးေအးပဲ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ "သိပ္ခ်စ္ပါတယ္" ။
သူ႕ဆီက ႏႈတ္ဆိတ္ေနတာကို ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အရင္လို ရင္ေတြလဲခုန္စဲပါ။
ဒါေပမယ့္ သူရက္စက္တယ္။ သူ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ကယ္ရက္စက္ခဲ့တာပါ။
အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးတစ္ခုေတာင္မေပးဘဲ သူေနႏိုင္ခဲ့တယ္။
သူေနႏိုင္တာကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္အံၾသလိုက္တာ။ သူမွဟုတ္ရဲ႕လား။
ေန႕ေတြ ညေတြ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ ကူးေျပာင္းလာေပမယ့္ မေျပာင္းလဲတဲ့ ဒီရင္ဘတ္ၾကီးက သူ႕ကိုတစ္စာစာေမွ်ာ္ေနမိျပန္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကံဆိုးလြန္းပါတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ မခ်စ္တတ္တဲ့သူကုိမွ ခ်စ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္က မႏွစ္ကနဲ႕ေတာင္မတူေတာ့ပါဘူး။
ရာသီစက္၀န္း အခ်ိ္န္ခ်ိန္ေျပာင္းလဲလာေပမယ့္ ကံၾကမၼာကိုေမွ်ာ္ေနမိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တယ္။
သူ႕ကုိေမွ်ာ္ရတဲ့ အျဖစ္က မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိလွ်က္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနမိခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ဒါေတြဟာ...ၾကာခဲ့ပါျပီ။ေ၀းခဲ့ရပါျပီ။ သူ႕အသံေလးလည္း မၾကားရေတာ့တာၾကာပါျပီ။
သူ႕မ်က္၀န္းေလးနဲ႕ မဆံုရတာလည္းၾကာပါျပီ။
ညေတြဟာ ေမွာင္လြန္းတယ္
လမင္းၾကီးကေရာ ဘယ္မွာသာေနမလဲ။
အခုေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္တဲ့ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ
လမ္းေတြေလွ်ာက္ရင္း ေဆြးရတဲ့အျဖစ္က
ဆိုးလြန္းလွပါတယ္။
ဒါေပမယ့္....
ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို...
သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။.....။ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ ေရာက္ေအာင္သာလာခဲ့ပါ................................
..............................................................................................................

ဘ၀ရဲ႕ေစရာ

ျဖစ္ခ်င္တာမ်ားျဖစ္ခြင့္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေလ့ရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဖို႕က ခဲယဥ္းေနျပန္တယ္။ဒါနဲ႕...
အားေလွ်ာ့မယ္ၾကံလိုက္ေတာ့ ေလာကၾကီးကကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာျပန္တယ္ ၾကိဳးစားပါဦးတဲ့။
တကယ္ဗ်ာ ၾကံဳရတဲ့ ေလာကဓံေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ နိမ့္လုိက္ျမင့္လိုက္ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႕ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္လာတာကိုသတိထားမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ အာမခံခ်က္ဆိုတာလဲ မရွိဘူး။အနာဂါတ္ကိုမွန္းၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ မႈန္၀ါး၀ါးပဲရွိတယ္။
ေအာ္ ေတြးလိုက္တိုင္း ကဗ်ာမဆန္တဲ့ဘ၀ကို ဘာလို႕မ်ားတပ္မက္ေနပါလိမ့္။ကြ်န္ေတာ္ဘာ့ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြကိုလိုခ်င္ေနရတာလဲ။
ျပန္ျပီးစဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျမက္ပင္ေလးတစ္ပင္လိုပါပဲ။
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ေျမျပင္မွာ ရွင္သန္ရတဲ့ အရိုင္းျမက္ပင္ေလးလိုပါလား။
ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့ ကုိယ့္ဘ၀ကိုသနားမိသြားတယ္။ကြ်န္ေတာ္တကယ္ပဲက်ရံႈးေနျပီလားလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္။
တကယ္လို႕ ဘ၀ဆိုတာ ရွင္သန္ျခင္းလို႕ အဓိပါၸယ္ဖြင့္ရင္ ဘာအတြက္ရွင္သန္ေနမွာလဲလို႕ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။
လက္ထဲမွာသံုးဖို႕ရွိေနတဲ့ အေၾကြတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို ဟားတိုက္ရယ္ခ်င္လိုက္တာ။အလြမ္းသင့္ငွက္ငယ္ေလးေလာက္ေတာင္
တန္ဖိုးမရွိမွေတာ့ ေတာ္ပါျပီ ကြ်န္ေတာ္မလို္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။မေမွ်ာ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္တာသာျဖစ္ ရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
ဘ၀ဆိုတာ တခါတခါ စိတ္ဓာတ္ေတြတက္ၾကြေနတဲ့အခါရွိတယ္။တခါတခါ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အခါလဲရွိေနတယ္။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားေနတဲ့စိတ္ကၾကီးစိုးေနျပန္တယ္။ အသည္းနာဖို႕ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေလာကလမ္းေတြၾကမ္းတမ္းလာရင္
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းၾကိတ္ခံစားလိုက္ေတာ့မယ္။ရင္ဖြင့္ရေအာင္ကလဲ ေဘးနားမွာ တစ္ေယာက္မွမရွိ။
ငိုေၾကြးရေအာင္လဲ သတၱိကမရွိ။ အေတာ္ဆိုးတဲ့ ငါပါလား။
ေစလိုေစေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္သာယာေနမိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။
ခဏေနေတာ့ ေလာကဓံကလာရိုက္ျပန္တယ္။ကြ်န္ေတာ္လဲက်သြားတာကိုွၾကည့္ျပီး သူတို႕ဟားတိုက္ၾကေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္မမႈေတာ့ပါဘူး။ဒါေတြဟာ အဆန္းမဟုတ္ေလေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္းလဲေနတတ္ရမွာေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာရွိေနသေရြ႕ ကြ်န္ေတာ္မရံႈးေသးပါဘူး။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြရွိေနပါေသးတယ္။ သြားေတာ့မယ္....
ကြ်န္ေတာ္အေ၀းၾကီးကို တစ္ေယာက္တည္းသြားေတာ့မယ္ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ့္ကိုမတားပါနဲ႕ေတာ့။
ကြ်န္ေတာ္ေလလြင့္ေနပါရေစ။တကယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္လဲက်သြားရင္ စိတ္မပူပါနဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ထဦးမွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္အျမင့္ကိုေရာက္သြားရင္လဲ မကဲ့ရဲ႕ပါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ေကာင္းေလးေတြထားျပီး အမ်ားအက်ိဳးအတြက္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့
ေပးဆပ္မွာပါ။ကြ်န္ေတာ္ရွင္သန္ေနပါရေစ။ေလာကၾကီးေရ....တစ္ခုတည္းပဲေတာင္းဆိုခ်င္တာပါ....
ေနာက္ထပ္...ဆက္ျပီးရွင္သန္ခြင့္ေလးေတာ့ေပးပါ။ဘာမွမရေတာ့ရင္လဲေနပါေစ။ရွိတာနဲ႕ျဖစ္ပါေစ။
ကြ်န္ေတာ့္ကိုေရွ႕ဆက္သြားခြင့္ေလးေတာ့ေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ေလးေတာ့ေပးပါ။
ကြ်န္ေတာ္ေနတတ္သလိုသာ ေနပါရေစ။

ေတာင္ျပာတန္းက
ေတာပန္းေလးေတြနဲ႕
စိမ့္စမ္းေရတံခြန္က
ေရစီးသံေတြနဲ႕
ေက်းငွက္တို႕ရဲ႕
တြန္းက်ဴးသံေတြေၾကာင့္
ေၾကြမြခဲ့တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသား
အခုေတာ့...
သဘာ၀အလွမွာ နစ္ေမ်ာေနပါျပီ။

အိပ္မေပ်ာ္ေသာအေတြးမ်ား

ဘ၀ကမေသခ်ာတာေကာင္းတယ္။
ခက္ခဲတာက ပိုျပီး အဖိုးတန္တယ္။
မွားတတ္တာ သဘာ၀က်တယ္။
အရံႈးနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရဲတာ ပိုျပီး ရင့္က်ပ္လာေစတယ္။
အခ်ိန္နဲ႕အမွ်ေတြးေနရတာ ပိုျပီးတိုးတက္လာႏိုင္တယ္။
စာမ်ားမ်ားဖတ္လာတာနဲ႕အမွ် အသိညဏ္ရင့္သန္လာမယ္။
တစ္ရက္မွာ ၂၄ နာရီပဲရွိတယ္။ ထမင္း ၂ နပ္ ပံုမွန္စားႏိုင္ဖို႕ပဲလိုတယ္။
အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ စကားလက္ဆံုက်ေနတာ ၾကည္ႏူးစရာ။
ကူညီခြင့္ရလို႕ ကူညီလိုက္ရတာ ၀မ္းသာစရာ။
စာအုပ္ေတြၾကားမွာ နစ္မြန္းေနရင္နဲ႕ ကမၻာလွည့္လိုက္၊ မေတြ႕ဘူးတဲ့သူေတြနဲ႕ စကားေျပာလိုက္နဲ႕ ဘယ္ေလာက္ထိေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းသလဲ။
အိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္စက္ခြင့္ရတာ ပီတိပဲ။
အိပ္မေပ်ာ္လို႕ စာေရးေနရတာ ၾကည္ႏူးစရာပဲ။
ဘ၀ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ျဖတ္သန္းဖို႕ အတြက္ ရွင္သန္ေနတာ။
အရာအားလံုးျဖစ္ပ်က္သမွ်ဟာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပဲ။ဘယ္သူ႕မွ အျပစ္တင္ဖို႕မလိုဘူး။
ခ်ီးမြမ္းခံရတယ္ဆိုတာ အက်ိဳးေပးတစ္ခုပဲ။
ကံဆိုတာ အလုပ္လို႕ယံုရင္ အလုပ္လုပ္ရမယ္။
အလုပ္ဆိုတိုင္း ရံုးတက္တဲ့သူမွ အလုပ္လုပ္တယ္လို႕မေခၚဘူး။အယုတ္ဆြဆံုးေျပာရရင္ ထမင္းစားတယ္ဆိုတာကိုက အလုပ္ပဲ။
အလုပ္လုပ္ဖို႕ အင္အားရွိရမယ္။ အင္အားရွိမွျဖစ္ေျမာက္မယ္။
ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ အနားယူဖို႕ အားေဆးတစ္ခုပဲ။

အခ်စ္...ေအာ္....အခ်စ္တဲ့လား......

အခ်စ္စစ္ကို ငါေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာ
အိပ္မက္က လန္႕ႏိုးသြားခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းပါ
ရယူျခင္းမရွိိိေတာ့ရင္ အဲဒီအခ်စ္ဟာ ခါးတယ္။
မယံုရင္ ခ်စ္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ (ရင္ေတြကြဲေအာင္ ခ်စ္ၾကည့္လိုက္ပါ)
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ဘယ္သူမ်ား အဆံုးရႈံးခံခ်င္မွာလဲ
ဘယ္သူမ်ား သူမ်ားလက္ထဲေပးခ်င္မွာလဲ။
ဒါကုိနားလည္တယ္ဆိုရင္ ေပးဆပ္ျခင္းလို႕ေျပာေနၾကတဲ့သူေတြကို
စကားလက္ေဆာင္ပါးလုိက္ခ်င္တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ေပးဆပ္ျခင္းလို႕ ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္
ဘာမွေတာင္းမေနနဲ႕ေတာ့
သူ႕ဆီက ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္နဲ႕ေတာ့
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူ႕အခ်စ္ကိုလည္း ေတာင့္တမေနနဲ႕ေတာ့။
ကိုယ့္အခ်စ္ပဲ ေပးႏိုင္သေလာက္ ေပးဆပ္လုိက္ၾကေတာ့.......

ေပးဆပ္ျခင္းဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တယ္။
အခ်စ္က တကယ္ပဲေပးဆပ္ျခင္းလားဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ သံသယျဖစ္မိတယ္။
အဲဒီေပးဆပ္ျခင္းလို႕ နားလည္တဲ့အခါ အခ်စ္ဟာ နာက်င္စရာေကာင္းတယ္
သူ မခ်စ္လည္း ကိုယ္ကခ်စ္ေနရရင္ ေပးဆပ္ျခင္းဆိုတာဘာလဲ
ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ကိုမခ်စ္မနွစ္သက္တဲ့သူကို ဘယ္သူကမ်ား ခ်စ္ေနဦးမွာလဲ
တကယ္ခ်စ္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္မရွာနဲ႕လို႕ေျပာရင္
ေသခ်ာတယ္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လို႕ပဲ။
ပိုင္ဆိုင္ျခင္းဆိုတာ အတၱလို႕ေျပာေၾကးဆိုရင္
အခ်စ္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ အတၱ မရွိတဲ့သူ ဘယ္သူရွိလဲ။
ရိုးရိုးသားသားပဲခ်စ္ခ်စ္ ဆန္းဆန္းျပားျပားပဲခ်စ္ခ်စ္
ခ်စ္တယ္ဆိုကတည္းက
အနည္းဆံုးေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့သူ႕ကို ျမတ္ႏုိးလို႕ပဲ။
အဲဒီျမတ္ႏိုးမႈရဲ႕ေနာက္မွာ တြယ္တာမႈေတြပါတယ္။
တြယ္တာမႈဟာ အစြဲအလမ္းေတြ သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္ေစတယ္။
အဲဒီ အစြဲအလမ္းဆိုတာ အခ်ိ္န္ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် ပိုတုိးလာတာရွိသလို၊ ပိုေလွ်ာ့လာတာေတြလည္းရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က ကုစားသြားႏိုင္တဲ့အခါေရာက္ရင္ ႏွလံုးသားဆိုတာ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွာဖို႕ ၀န္မေလးဘူး။
ကဲ အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ရိုးသားတယ္လို႕ထင္ေသးလား

ကြ်န္ေတာ္နားလည္မိတဲ့ အခ်စ္ကေတာ့

အခ်စ္္ဆိုတာ..
ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္
သူ႕မွာ တန္ျပန္တုန္႕ျပန္မႈေတြရွိတယ္။
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် အခ်စ္ဟာ
ေျပာင္းလဲတတ္တယ္
နာက်င္မႈေတြေပးတတ္ၾကတယ္။
ေၾကကြဲမႈေတြကို အျမဲလက္ခံတတ္တယ္။

မယံုမရွိပါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတို႕။ မယံုရင္ အေပါင္းအသင္းေတြထဲက စံုတြဲေတြအေၾကာင္း ေလ့လာၾကည့္လိုက္ပါ။
ရည္းစာျဖစ္ျပီးမွ စိတ္မညစ္တဲ့သူ
ရညး္စားဘ၀ေရာက္မွာ ေပ်ာ္စရာေပ်ာက္တဲ့သူ ဒီလိုလူေတြအမ်ားၾကီးပါ။
အဟုတ္ၾကီးမွတ္လို႕ ခ်စ္လိုက္မိရင္
ေနာက္ဆံုးေတာ့
အခ်စ္မွာ ၀မ္းနည္းစရာေတြနဲ႕ပဲျပည့္ေနတယ္
နာက်င္စရာေတြနဲ႕ ၀ိုင္းရံေနတယ္။
စိတ္ေသာကေတြနဲ႕ ပူေလာင္ေစတယ္
ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ေျပာၾကပါတယ္ အခ်စ္ဟာ မီးပါလို႕။

မီးကို မပူဘူးထင္တဲ့သူသာ သြားတုိ႕ၾကတာပါ
ပူမွန္းသိတဲ့သူဟာ မီးကိုမထိေတာ့ဘူး။
အခ်စ္ဆိုတာလည္း ဒိီလိုပါပဲ
ပူမွန္းမသိလို႕ အပူေတြရွာခ်င္ၾကတာပါ။
အပူေတြေတြ႕ေတာ့မွ
ပူတယ္ ပူတယ္နဲ႕ ညဥ္းညဴၾကတယ္။
ေနာက္က်သြားျပီ
အခ်စ္က သင့္ကိုလွည့္စားသြားခဲ့ျပီ....
ခံစားလိုက္ေပေတာ့....

ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနတာေတြက မခ်စ္ဖို႕တိုက္တြန္းေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ကိုမကိုးကြယ္ေစခ်င္လို႕ေျပာတာပါ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ လမ္းမွားေရာက္တဲ့သူ မ်ားတယ္ဆိုတာမေမ့ပါနဲ႕။ ငါသူ႕အခ်စ္ကိုသာရမယ္ဆိုရင္ အားလံုးကို စြန္႕လႊတ္ရဲတယ္လို႕
ေျပာတဲ့သူေတြရဲ႕ စကားကိုလည္း မယံုပါနဲ႕။ အခ်စ္ကို လိုခ်င္ရင္ အခ်စ္ကိုျပန္ေပးရမယ္။ေနာက္ျပီး ဘ၀ကိုပံုေပးလိုက္ရမယ္။
အခ်စ္နဲ႕ ဘ၀ ဘယ္အရာက တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕ ထင္ပါသလဲ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေနရမွာလား? မခ်စ္ရလို႕ ခ်စ္ခြင့္မရလို႕ ၀မ္းနည္းေနရမွာလား?
အခ်စ္မရွိဘဲ ေပ်ာ္ႏိုင္ျပီလား?။ ခ်စ္သူနဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္လည္ျပီး ေပ်ာ္လို႕ရတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာလို႕လား?
ေသခ်ာစဥ္းစားပါ အခ်စ္က လိုအပ္ခ်က္အားလံုးကို ျပီးျပည့္စံုေအာင္ထားမွာလား?
အခ်စ္က ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကိုအေဖာ္ျပဳျပီး တစ္ဘ၀လံုး ညွဥ္းဆဲထားမွာလား?
ဘယ္အရာက လက္ေတြ႕က်တယ္ဆိုတာကို သင္ခြဲျခားႏိုင္မွာပါ။ဒါပါပဲ။အခ်စ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး ကံေကာင္းတယ္လို႕ေျပာရင္ မယံုပါနဲ႕။(အသည္းမကြဲေသးလို႕ေျပာတာပဲျဖစ္မွာပါ)
ဒါဆို သင့္ကိုယ္သင္ေရာ အသည္းမကြဲဖူးလို႕ အာမခံႏိုင္မွာလားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အတူေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိေတာ့ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္မယ့္ဆဲဆဲတခဏမွာ ဘာေျပာရရင္ေကာင္းမလဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က တိုးဝင္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကိုဆက္ႏွိပ္မယ့္လက္က ရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အခ်ိန္ရဲ႕တိုက္စားမႈေၾကာင့္ ပိုပိုၿပီးပါးလ်ားလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးက်န္ခဲ့မွာက ဟိုတုန္းကအမွတ္တရေတြနဲ႔ သက္ျပင္းခ်သံေတြပဲျဖစ္တယ္။

ပန္းေလးေတြပြင့္
အနမ္းေလးေတြလြင့္လို႕
လြမ္းရက္ေတြ ရွည္ရျပီေလ...
ရင္နဲ႕ရင္း၍ ခ်စ္ေနေပမယ့္
ရင္ထဲကစကား ေျပာမထြက္ေတာ့
အခါခါ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတယ္ အခ်စ္ရယ္....။

ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိသူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း.....

ခ်စ္သူဆီက
အခ်စ္ကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့ေပမယ့္
မေမွ်ာ္လင့္တာေတြလည္း ရခဲ့တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ နံေဘးမွာ
တြယ္ကပ္ လိုက္ပါလာတဲ့ ေၾကကြဲမႈေတြ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
အျပည့္အ၀ေတာ့ ခ်စ္ခြင့္မရဘူးေပါ့
နာၾကည္းမႈေတြ အားေကာင္းလာတဲ့အခါ
မရႏိုင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုအတြက္
အျပစ္ဖြဲ႕ လမ္းခြဲဖို႕လည္း ဆံုးျဖတ္ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္....
နာၾကည္းစိတ္ထက္ ပိုခ်စ္တတ္ခဲ့ေတာ့
အဲဒီအေတြးေတြကိုပဲ ျပန္ျပန္ေနာင္တရ
ကံတရားကုိ ပံုခ်ရင္း
ေပးသမွ်ႏွင့္ေရာင့္ရဲ
ခ်စ္ေနရရင္ျပီးတာပဲဆိုျပီ။
ကိုယ္ကိုကိုယ္ တရားခ်ခဲ့ဘူးတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ ကာလေတြကၾကာ
အနာဂါတ္ဆိုတာ မႈန္ျပျပကေလးေပမဲ့
ငါကေတာ့....
နန္းေတာ္ၾကီးတစ္ခုကို ခမ္းနားတယ္လို႕ထင္ျပီး
သူ႕ဆီကအခ်စ္စစ္ကိုပဲ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးၾကီး ထားခဲ့မိတယ္....။

ေ၀းသြားရင္
ေမ့မွာစိုးလို႕
ေဘးစကားေတြ
မယံုနဲ႕ေနာ္။
အခ်စ္ဆိုတာ...
ၾကားေလေသြးရင္
ေသြးေအးတတ္တယ္။
ငိုမွာစိုးလို႕
မေရမရာ
အခ်စ္လမ္းထဲမွာ
မသိသလိုေလး
ေနေပးပါ့မယ္
မင္းေပ်ာ္မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ...။

ဒါေလးေတြကို သိေစခ်င္တယ္

ကြ်န္ေတာ္လည္း သိလို႕ေျပာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မသိဘဲရမ္းသန္းျပီးေလွ်ာက္ေျပာေနတာလုိ႕ ေျပာခ်င္လဲေျပာေပါ့။
တကယ္ေတာ့....
ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလံုးဟာ ကိုယ့္စိတ္ကူးေလးနဲ႕ ကိုယ္စီေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့သူေတြပါ။
လူပဲ မွားတဲ့အခါမွာလိမ့္မယ္ေပါ့။ သူမွားတာကိုပဲေထာက္ျပျပီး ကိုယ္မွားတာၾကေတာ့ဖံုးကြယ္ထားမယ္ဆိုရင္
ဘ၀ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ရွိပါ့မလား။ သူလည္းအထိုက္သင့္အေလွ်ာက္ေကာင္းပါတယ္။
ေလာကမွာ သံုးစားမရတဲ့သူဆိုတာမရွိပါဘူး။ လူတိုင္းဟာ သူ႕ေနရာနဲ႕သူေတာ့ အသံုး၀င္ၾကတဲ့သူေတြပါ။
ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကအဲဒီသံုးမရတာကိုပဲ ရိုးမယ္ဖြဲ႕ျပီး စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲခံေနၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ဗ်ာ လူလူခ်င္းပဲ မသိနားမလည္တာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ေပါ့။
ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ရင္လည္း သတိေပးထားေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးေတြကိုလိုက္ျပီး
အျပစ္တင္ေ၀ဖန္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ေရာဘယ္ေလာက္အျပစ္ကင္းေနျပီလဲ ဆိုတာကို သတိရပါဦး။
ဒါေပမယ့္ လူေတြကခက္တယ္ ဟုတ္တာေျပာလည္းမၾကိဳက္၊ မဟုတ္တာေျပာေတာ့လည္း မႀကိဳက္။
ဘာမွမေျပာရင္လည္းမၾကိဳက္၊ ေအာ္ လူ႕အႀကိဳက္လိုက္ဖို႕က အေတာ္ခက္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူထဲမွာ ေနရင္ လူေတြနဲ႕ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ေနရမွာေပါ့။ အားလံုးနဲ႕မတူေအာင္ ေနရင္လည္း ကိုယ္ပဲအရႈးျဖစ္ဦးမယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ အခက္ႀကီးမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ေတြ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြနဲ႕ အျပင္ေလာကႀကီးကို လိုက္တိုင္းေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ညီမွ်မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လုပ္သင့္တာတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေနရမယ္။
ေပ်ာ္စရာဆိုရင္လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲေပ်ာ္ေတာ့မယ္။ စိတ္ညစ္စရာၾကံဳလာရင္လည္း ေအးေအးေဆးေဆးေျဖေဖ်ာက္ေတာ့မယ္။
စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြနဲ႕ ေ၀းသြားတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာလဲ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနတတ္ေအာင္ သင္ယူရမယ္။
တကယ္ပါ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ခြင့္မွမရွိတာ။ ျဖစ္ရင္ျဖစ္လာသလို၊ မျဖစ္ရင္လည္း မျဖစ္သလုိ ေနတတ္ေအာင္သင္ယူရမယ္။
ကို္ယ့္ဘ၀နဲ႕ကိုယ္ေပါ့ ကိုယ္နဲ႕တူေအာင္လိုက္လုပ္ေနလို႕မွမျဖစ္တာ။ ကိုယ္ဆႏၵနဲ႕ သူ႕ဘ၀က တစ္ထပ္တည္းမွ မက်ႏိုင္တာ။
အားလံုးဟာ ျပီးေတာ့လည္း ျပီးသြားၾကတာပါပဲ။ အေရးႀကီးတာက ျပီးသြားတာေတြကုိ ျပန္ေျပာင္းေတြးျပီး လြမ္းမေနဖို႕ပဲလိုတယ္။
သတိရမိတယ္ဆိုလည္း သတိရလိုက္ပါ။ လြမ္းစရာဆိုလည္း လြမ္းလိုက္စမ္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုနည္းေတြနဲ႕ပဲ အခ်ိန္ျပည့္မကုန္ဆံုးသြားေစခ်င္ဘူး။
ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ သီးသန္႕အခ်ိန္ေလးရယ္၊ အမ်ားအတြက္ သီးသန္႕အခ်ိန္ေလးေတြရယ္၊ အဲလို သီးသန္႕ေလးအခ်ိန္ေလးေတြခြဲေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္။
တကယ္စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဆိုရင္...
မေပးႏိုင္ရင္လည္း မေပးနဲ႕ေပါ့။အဲ ကိုယ္ကဘာမွမေပးဘဲနဲ႕ ဘာမွေတာ့ေမွ်ာ္လင့္မထားနဲ႕ဦး။
ေပးျပီးသြားရင္လည္း ျပန္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္မထားနဲ႕ေပါ့။ဒါရွင္းရွင္းေလးပါ။
ေလာကရဲ႕ သဘာ၀၊ ေလာကရဲ႕ နိယာမေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ သေဘာေပါက္နားလည္မယ္ဆိုရင္
ကြ်န္ေတာ္တို႕ အားလံုးေနေပ်ာ္ပါျပီ။ ဒါပါပဲ ဒါေလးေတြကိုသိေစခ်င္လို႕ပါ။

မင္းေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ရေအာင္
ငါကမင္းရဲ႕ အေစခံမဟုတ္ဘူး။
မင္းေရွ႕မွာ ငိုျပရေအာင္
ငါ့မ်က္ရည္က မင္းနဲ႕မတန္ဘူး။
မင္းေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာေလးလႊဲေနရတာေတာင္
ငါ့ရင္ေတြ အရမ္းနာတယ္...။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့တုန္းက

ငါမနက္အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို အရင္ဆံုးေငးၾကည့္လိုက္တယ္။သိလား။ ေကာင္းကင္ႀကီးက တိမ္ကင္းစင္ေနျပီး
သူရဲ႕ ပင္ကိုယ္အျပာေရာင္ျခယ္ေတြနဲ႕ ရႈ႕တိုင္းသာယာေနလိုက္တာ။
နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး ငါေတြးေနတုန္းမွာပဲ လင္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲသိလား။
ငါနင့္အေၾကာင္းေတြေတြးေနလို႕ေပါ့။စာသင္ခန္းထဲမွာ မင္းနဲ႕ အၾကည့္ခ်င္းဆံုခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရလိုက္တာ။
မင္းကေတာ့ မွတ္မိခ်င္မွမွတ္မိမယ္။ ငါစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္ မင္းရဲ႕ မရဲတရဲ မ်က္၀န္ေလးနဲ႕ အၾကည့္ခ်င္းဆံုလိုက္ေတာ့ ငါ့ရင္ေတြအရမ္းခုန္လိုက္တာ။
ငါမင္းကိုခ်စ္မိေနျပီလားလို႕ေတာင္ ငါ့ကိုယ္ငါေမးမိေသးတယ္။
ငါ့အေၾကာင္းေတြကို မင္းစိတ္၀င္စားခ်င္မွ ၀င္စားမယ္။ ငါကေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာေလး အေတြးထဲမွာ စီး၀င္လာရံုနဲ႕တင္ ရင္ေတြခုန္ေနမိတာေပါ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ့ႏွလံုးသားမွာ မင္းမ်က္၀န္းေလးကုိ မွတ္ပံုတင္ထားလိုက္ျပီ။ ဘယ္ေန႕မွာ ဗီဇာက်မွာလဲ။
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရတဲ့ မင္းမ်က္၀န္းေလးကို အခ်ိန္တိုင္းမွန္းေမွ်ာ္တမ္းတေနရတာလဲ အေမာေပါ့။
ဒါေတြကိုမင္းေယာင္လို႕ေတာင္ သိမွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး။
ဒါေပမယ့္... ငါခ်စ္ေနမိတာ မင္းမ်က္၀န္းေလးနဲ႕ ဆံုခ်င္ရံုသက္သက္ပဲျဖစ္ေနခဲ့ျပီလား....။
ဒါေပမယ့္...ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႕ မေျပာတတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖံုးကြယ္ေနရင္း ရင္ထဲမွာ အနာေတြပဲထပ္ထပ္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီေပါ့ေနာ္။
မင္းရဲ႕ သမင္လည္ျပန္ အၾကည့္ေလးေတြကို စြဲလမ္းေနတာအမွန္ပါပဲ။ သို႕ေပေသာ္ျငား...
မင္းကသိခ်င္မွ သိမယ္ ငါ့အခ်စ္ကုိနင္သိဖို႕ ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ရမလဲဟင္။
မင္းစိတ္ကူးထဲမွာ ငါဟာ ေနမင္းၾကီးလို အလင္းတန္းေတြမေပးႏိုင္ေပမယ့္
၀တ္ရည္သယ္တဲ့ ပ်ားပိတုန္းေလးေတြလို ငါ့အခ်စ္ေတြမင္းဆီကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါ့မယ္။
တစ္ညက ညဥ့္နက္နက္မွာ ငါဟာ အိပ္မက္အျဖစ္နဲ႕ မင္းဆီကိုအလည္လာခဲ့တယ္။
မင္းကမခ်စ္ဘူးေျပာတဲ့အခါ ငါငိုေၾကြးျပီး မင္းေရွ႕မွာဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ မင္းကအေရးမစိုက္ဘဲ ငါ့ေရွ႕ကထြက္ခြါ၊ ငါ့ႏွလံုးသားကိုခြဲေျခလို႕ မင္းေျပာတာငါမွတ္မိေသးတယ္ " မခ်စ္ဘူးတဲ့ "။
အိပ္မက္ကလန္႕ႏိုးေတာ့ ငါ့ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနတုန္းပဲ။ ၾကည့္စမ္းပါ အိပ္မက္ေလးမက္ရံုနဲ႕တင္ ငါတကယ္ခံစားခဲ့ရတာပါ။
တကယ္ေတာ့ နင္ဟာ ငါ့ဘ၀ကို မေယာင္မလည္နဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္ေနတဲ့သူပါလားဆိုတာ တစ္ေန႕မွာ နားလည္သြားတယ္။ဒါေပမယ့္...
ငါေနာက္က်ေနပါတယ္ ငါအခုထိအိပ္လို႕ေကာင္းေနတုန္းပဲလို႕ထင္တယ္။ ငါေျပာမထြက္ဘူး "ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္းေျပာမထြက္ဘူး"
"လြမ္းတယ္လို႕ေျပာရေအာင္လည္း နင္နဲ႕ငါ ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ေသးဘူး"
ငါဘာေျပာရမလဲ။ နင္ေမ့သြားမွာေတြးမိတိုင္း ငါ့ရင္မွာနာက်င္ေနတတ္ျပီ။
မင္းမခ်စ္လို႕ မေသႏိုင္ေပမယ့္ မင္းမုန္းလို႕ ဘ၀ပ်က္သြားရင္ ဘယ္သူေတြငါ့ကို ဂရုစိုက္ေတာ့မွာလဲ။
ရွင္လွ်က္နဲ႕ ေသရမယ့္အျဖစ္မ်ိဳး မေပးပါနဲ႕လို႕ ငါေတာင္းပန္ပါရေစ။
ငါ့ကိုေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ေလးေတာ့ေပးပါ။
အနည္းဆံုးေတာ့ ငါနင့္အခ်စ္ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနပါရေစ။
ငါမင္းကို ဂရုစိုက္ပါတယ္။ေနာက္ျပီး ျမတ္ႏိုးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မင္းငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး....
ဘာျဖစ္လို႕လဲ သိလား နင္နဲ႕ငါ စည္းေတြျခားသြားျပီ။
မိုင္ေတြေထာင္ခ်ီေ၀းခဲ့့ျပီ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆုတ္ျပဲေနတဲ့ ေရစိုခံ မင္းအတြက္ေရးထားတဲ့ ရည္းစားစာေတြလဲ
အခုေတာ့ အမိႈက္ပံုးထဲကို လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီ။
ေက်ပါေစေတာ့..... ေနပါေစေတာ့.......ရွိပါေစေတာ့လို႕....ဆုေတာင္းရင္း.....
မင္းနဲ႕ငါ ေ၀းသထက္ ေ၀းေ၀းသြားျပီ..........................

စစ္တယ္လို႕ ငါထင္ထားတဲ့
နင့္အခ်စ္ေတြ ေန၀င္သြားကတည္းက
ႏွလံုးသားလည္း မေသမရွင္ျဖစ္ခဲ့ရတာ
မလြမ္းတတ္တဲ့ သူေတြေတာင္
ငါ့အစားလြမ္းလို႕...။
...မငိုခ်င္ပါဘူး။
မျငိဳညင္ပါဘူး။
ငါက..မျပိဳရံုတမယ္ပဲ ညိဳခဲ့မိတာပါ။
အခုေတာ့လဲ
ငါ့အနားမွာ
ႏို၀င္ဘာ မိုးသီးခ်င္းက
အစိမ္းလိုက္ဖဲ့ေခြ်လို႕...........။
မင္းထားခဲ့တာ လြမ္းဖို႕သက္သက္လားကြယ္။

အတိတ္.........

ေအာက္ေမ့စရာဆိုလို႕
အတိတ္က ဒဏ္ရာေတြပဲရွိတယ္
ၾကိဳတင္သိရွိျပီးသား အနာဂတ္မွာလဲ
ငါတစ္ေယာက္ထဲပါပဲ...
မင္းအနား ရွိခြင့္မရတဲ့ ဘ၀မွာ
အညိဳေရာင္ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးတစ္ခြက္ေတာင္
အသံုးက်ခြင့္မရခဲ့ျပန္ဘူး။
မေမွ်ာ္လင့္ရဲတဲ့ဘ၀မွာ...
...သံေယာဇဥ္ေတြထားခဲ့လည္း မျမဲခဲ့ပါဘူး....။
အေျခအေနေတြမတူတဲ့ ငါလိုလူအတြက္
အေနရလည္း မခက္ေစခ်င္ဘူး
မင္းမသိတဲ့ ျမတ္ႏိုးမႈေတြထဲ
တိတ္တိတ္ေလးပဲ...သက္ျပင္းခ်ရဲတဲ့သူပါ...။
အခ်ိန္ဆိုတာ ကုစားရံုသက္သက္ဆို
ရင္ဘတ္ထဲကဒဏ္ရာေတြ အျမစ္ျပတ္ေရာေပါ့
အခုေတာ့...
ၾကာခဲ့ျပီဆိုေပမယ့္
ႏွလံုးသားမွာ အငိုသည္းေနတုန္းပဲ...
အျပံဳးေတြနဲ႕ အရံႈးလို႕သတ္မွတ္ခဲ့လည္း
အႏိုင္မလိုတဲ့ ငါ့မွာ
ေက်နပ္စရာလို႕ပဲ...အမွတ္ထားလိုက္ေတာ့မယ္...။
ခ်စ္တယ္...ငါမင္းကုိသိပ္ျပီးခ်စ္ခဲ့မိပါတယ္...။

ခရီးသည္

လူေတြအားလံုး ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကတယ္
တခ်ိဳ႕က နားနားေနေနေနရစ္ခဲ့ၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕က စိတ္ဓာတ္အင္အားအျပည့္နဲ႕ေရွ႕ကိုတိုးၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕က ေနာက္မွာက်န္ရစ္တယ္။
တခ်ိဳ႕က သူမ်ားအေပၚေက်ာ္ျပီးသြားၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕မ်ားက်ေတာ့ ေဘးဘီ၀ဲယာကိုၾကည့္ျပီးသြားၾကတယ္။
ငါလည္းပဲ ခရီးသည္ပါ
ခရီးမဆံုးခင္အခ်ိန္ထိ ခရီးသြားရဦးမယ္
ခရီးကအျပန္မွာ ငါ့အတြက္ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး
ငါပိုင္တာလဲ တစ္ခုမွမရွိဘူး
တျခားအရာေတြပိုင္ဆိုင္ဖို႕ေနေနသာသာ
ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္မပိုင္ဘူး။
စိတ္သြားရာကိုယ္ပါ ကုိယ္သြားရာစိတ္ပါနဲ႕
လံုးပါးပါးလာတဲ့ ဒီခရီးလမ္းက
ဘယ္ေတာ့မ်ားအဆံုးသတ္မွာလဲ။
ဒါေပမယ့္...
ခရီးမဆံုးခင္ ခရီးသြားေနရဦးမယ္။

အိပ္မက္မဆန္ေသာ ဘ၀မ်ား

ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် လႈပ္ရွားရင္းနဲ႕
ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ငါရွာၾကည့္တယ္
လမ္းေဘးက သူေတာင္းစားတို႕ရဲ႕ဘ၀
ပလပ္ေဖာင္းေတြေပၚက ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ ဘ၀
ေခြ်းတရႊဲရႊဲ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဆိုက္ကားသမားေတြရဲ႕ ဘ၀
ေနပူပူ မိုးရြာရြာ ၀မ္းေရးအတြက္
ရုန္းကန္ေနရတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀
ပင္လယ္ျပင္က မုန္တိုင္းကိုအံတုေနရတဲ့
တံငါသည္တို႕ရဲ႕ ဘ၀
အားလံုး အားလံုး
လူေတြအားလံုးရဲ႕ ဘ၀မွာ
ေငြရဖို႕ ပန္းတိုင္ပဲ ရွိတာလား
ဒါမွမဟုတ္ ဂုဏ္ရွိဖို႕အတြက္လား
အေၾကြးပင္လယ္ထဲက ရုန္းထြက္ဖို႕အတြက္လား
အိမ္ကကေလးေတြ ေက်ာင္းထားေပးႏိုင္ဖို႕လား..
...................................................................
ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ လမ္းေတြကို သူတို႕ အံတုရဲတယ္
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြကို သူတို႕ရင္ဆိုင္ရဲတယ္
အခက္အခဲေတြကို သူတို႕ေက်ာ္ျဖတ္ရဲတယ္
စိ္န္ေခၚမႈေတြကို သူတို႕ လက္ခံရဲတယ္
မိသားစုအတြက္ အသက္ကိုေတာင္စြန္႕ရဲတယ္။
..............................................................
ဒီလို ဒီလို အိပ္မက္မဆန္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့
လမ္းေတြေပၚက
သူတို႕လို႕လူေတြအားလံုးကို ေလးစားတယ္
ေနာက္ျပီး..
သူတို႕တစ္ေတြဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။
သူတို႕ဟာ ေငြေၾကးခ်ိဳ႕တဲ့ တဲ့သူေတြျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္
ဒါေပမယ့္....
ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို နားလည္တဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ

ေက်ာင္းအေၾကာင္းေရးခဲ့တာေတြလည္း မ်ားလာပါျပီ။ဒီတစ္ခါလည္းေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြပဲေျပာဦးမယ္ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းမွာ ကဗ်ာစပ္အရမ္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ဖူးတယ္။ သူက အေရးအသားအရမ္းေကာင္းေတာ့
တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္ရည္ေတာင္က်မိတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြတိုင္းဟာလည္း ကဗ်ာေတြရြတ္ေနသလိုပါပဲ။
ဒီလိုလူမ်ိဳး ကို ဘယ္သူမွေကာင္းေကာင္း မသိၾကပါဘူး။သူကဗ်ာသမား စာသမားေလးဆိုတာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွမသိခဲ့ၾကပါဘူး။
ေနာက္ျပီး သူက သီခ်င္းဆိုိအရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်။ သူဆိုတဲ့သီခ်င္းတိုင္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္ တစ္ခါတစ္ခါ own tune ေတြလည္းပါေသးတယ္။
သူ႕အေၾကာင္းကိုေျပာရင္ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ေမ့ထားလို႕မရပါဘူး။ သူက ခံစားခ်က္ၾကီးတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။

သူ႕မွာ  ခ်စ္ရတဲ့သူ ရွိတယ္
သူ႕မွာ ကဗ်ာေတြရွိတယ္
သူ႕မွာ ဒိုင္ယာရီလည္းရွိေသးတယ္။

ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း သူ႕ဒိုင္ယာရီေလးကိုဖြင့္ျပီး ေက်ာင္းတုန္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ေလးေတြကို စာစီေတာ့တာပါပဲ။
စကားနည္းတဲ့လူတစ္ေယာက္မွာ ေျပာစရာေတြအမ်ားၾကီးရွိတတ္တယ္တဲ့။ ေနာက္ျပီး စာသမားေပသမားေတြဟာ အမ်ားနဲ႕မတူတာက တစ္ေယာက္တည္း
ေနရတဲ့ဘ၀ကို ႏွစ္သက္တယ္တဲ့။ သူစကားေတြတိုင္းမွာ ၀မ္းနည္းစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါတယ္ဗ်။
လသာတဲ့ေန႕ေတြဆိုရင္ လမင္းၾကီးကိုေငးျပီးေတြးေနတတ္တယ္။ သူဟာအမ်ားနဲ႕တကယ္ကိုမတူတဲ့သူပါ။သူ႕လို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္အရင္တုန္းကေရာ
အခုေရာ မေတြ႕ဘူးပါဖူး။ သူ႕အေၾကာင္းေတြကိုမ်ားမ်ားမေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ။ကဲ အခုကြ်န္ေတာ္ သူ႕ဒိုင္ယာရီထဲက အေၾကာင္းေလးေတြေျပာေတာ့မယ္

xx.x.xxxx

ဒီကေန႕ အခန္းထဲက ေကာင္မေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးတယ္ ။ နင့္မွာခ်စ္ရတဲ့သူရွိလားတဲ့ ။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ရွိတယ္လို႕ေျပာလိုက္ခ်င္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ သူကုိယ္တိုင္က ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေနတဲ့သူျဖစ္ေနေတာ့ ေျပာဖို႕ခက္တယ္ဗ်ာ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း မရွိပါဘူး ဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ႕တင္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကို
ေျဖသိမ့္ခဲ့ရတာေပါ့။
 အရင္တစ္ေခါက္ က်ဴတိုရီရယ္မွာတုန္းက ကြ်န္ေတာ္သူနဲ႕ အတူတူ တစ္ခံုတည္းမွာ ေျဖခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို ခဏခဏ ခိုးၾကည့္မိခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြကို သူၾကားမွၾကားရဲ႕လားမသိဘူးဗ်ာ။ သူကေတာ့ စာပဲအဆက္မျပတ္ေရးေနတယ္။ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အခန္းေရွ႕ကေန ကြ်န္ေတာ္ထြက္ေစာင့္ေနမိတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ခ်င္လြန္းလို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆႏၵေတြမျပည့္၀ခဲ့ပါဘူး ။သူထြက္သြားတာကို ကြ်န္ေတာ္မျမင္မိလိုက္ဘူးဗ်ာ။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူေတြမ်ားေနလို႕ မသိလိုက္တာပဲျဖစ္မယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေျဖသိမ့္ရင္း အေဆာင္ကိုလွည့္ျပန္ခဲ့ရတယ္။
တစ္လမ္းလံုးသူ႕အေၾကာင္းေတြပဲ ေတြးေနမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အဲဒီတုန္းကတည္းက သူ႕ကိုခ်စ္မိသြားျပီဆိုတာ ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြ ေနာက္ရက္ေတြေရာက္ရင္ သူ႕ကိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း၊လြမ္းရတဲ႕အေၾကာင္း  ေျပာရဦးမယ္(ရင္ထဲကေန)။

အဲဒါသာၾကည့္ပါေတာ့ သယ္ရင္းတို႕ရာ သူက အဲဒီလိုပဲ။ဒါေပမယ့္ သူကံေကာင္းတာလား ကံမေကာင္းတာလားေတြ မေတြးတတ္ဘူးဗ်ာ။
ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႕ အဆင္ေျပသြားၾကတယ္။သူတို႕တစ္ေတြ မံုရြာျမိဳ႕က ဘုရားေတြစံုေအာင္ အတူလွည့္ဖူးခဲ့ၾကပါေသးတယ္။
အေဆာင္ေရာက္ရင္ သူေပ်ာ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ၊သူ႕ေကာင္မေလးရဲ႕ ခ်စ္စရာ့ မ်က္၀န္းေလးအေၾကာင္းေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခဏခဏေျပာျပပါေသးတယ္။ ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့ အခ်ိန္ထိေအာင္ပဲဗ်ာ။
ဒါေတာင္တခ်ိဳ႕ညေတြဆိုရင္ မိုးလင္းထိေအာင္ေျပာတယ္ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ သူကံမေကာင္းဘူးဆိုတာကို ၾကိဳသိခဲ့ပံုမေပၚဘူးဗ်ာ။ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႕သူ လမ္းခြဲရေလာက္ေအာင္ထိ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လြန္းပါတယ္။
သူတို႕လမ္းခြဲသြားပံုကေတာ့ ကဗ်ာမဆန္လို႕ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ သူ႕ေကာင္မေလးကို တစ္စက္ေလးမွ အျပစ္မျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ခ်စ္လြန္းလို႕ မျမင္ေတာ့တာနဲ႕တူတယ္။
စိတ္နဲ႕မနာေပမယ့္ သူ႕ရင္ထဲမွာ နာက်င္ခဲ့တာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒါပါပဲဗ်ာ။
သူေျပာတဲ့ သူ႕ခ်စ္သူက အရမ္းမာနၾကီးတယ္။မိုးထိေအာင္ အတၱၾကီးတယ္။
သူဒီေလာက္ထိခ်စ္တာကို သူ႕ခ်စ္သူက အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အသည္းမာတယ္နဲ႕တူပါတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်စ္စစ္နဲ႕ခ်စ္တဲ့သူ၊ တစ္ဘ၀လံုးနဲ႕ရင္းျပီး ခ်စ္တဲ့ သူသာ အသည္းေတြကြဲလုမတတ္ခံစားရတယ္။
တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့သူသာ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့သူ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။
 ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို သိသြားတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြလည္း ကိုယ့္ကိုခ်စ္ေနတဲ့သူရွိရင္ အဲဒီလူကို  နာက်င္ေအာင္မလုပ္ၾကပါနဲ႕လို႕ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ။

နိဳင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ

ကြၽန္ေတာ္တို.က လက္ရွိအစိုးရကိုေတာ္လွန္ေနမွ နိဳင္ငံေရးလုပ္တယ္လိုထင္ေနၾကတာ။ တကယ္ေတာ့အဲလိုမဟုတ္ဘူးဗ်။ လမ္ေပၚမွာ ဆူူးတစ္ေခ်ာင္းက်ေနလို အျခားလူေတြဆူးမွာဆိုးလို. အမွဳက္ပံုးထဲေကာက္ထည့္ေပးတာဟာလည္း နိဳင္ငံေရးလုပ္တာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ နိဳင္ငံေတာ္ေကာင္းဖို.၊ နိဳင္ငံသားေတြေကာင္းဖို.ကိုယ့္က်ိဳးကိုစြန္.ၿပီး ေဆာင္ရြက္တာဟာ ေကာင္းမြန္ေသာ နိဳင္ငံေရးလုပ္ျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူမဆိုနိဳင္ငံေရးလုပ္သင့္တယ္လို. ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ထင္တာပဲ။ ဟဲဟဲ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြ ေျပာရတာေမာသြားၿပီ။
source: kopyaesone.co.cc

အခ်စ္ကဗ်ာ

မင္းေရွ႕က အနာဂါတ္မွာ

အေရးမပါတဲ့ ငါ့အတြက္

အသံုးမက်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕

ငိုမေနနဲ႕ေနာ္....

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္

အေပါစားေကာင္

အညံ့စားေကာင္

ဆိုတဲ့ စကားေတြထက္

ပိုျပီးနာက်င္ေစမယ့္

စကားလံုးေတြနဲ႕

ငါ့ရင္ကိုခြဲလိုက္စမ္းပါ။

ငါအရမ္းခ်စ္လြန္းလို႕ပါ။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မွတ္စု

ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ခံယူခ်က္ျခင္း ဆန္႔က်င္
လာတဲ့ အခါမွာ တစ္ဘက္က ေနာက္တစ္ဘက္ကို လႊမ္းမိုးဖို႔ ႀကိဳးစားလာေတာ့တယ္။ အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ကိုယ့္ခံယူခ်က္ ဘယ္ေလာက္ မွန္ကန္ေၾကာင္း အေထာက္အ
ထားေတြ ရွာေတာ့တယ္။ မရင့္က်က္တဲ့ လူေတြက် ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ခံယူခ်က္အတြက္
အားနည္းခ်က္ေတြ မရွိရွိတာ ဆြဲထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း
သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္ရင္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္ၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က
ကမ ာၻႀကီးကို ကိုင္လႈပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္၊
ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ကမၻာေျမႀကီး သာယာဝေျပာဖုိ႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ့္သူ တစ္
ေယာက္အေနနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ေကာင္ကင္ေပၚက
သိၾကားမင္းကို တုတ္နဲ႔ ထုိးခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တူေနပါလားလို႔ ႀကီးမွ
ေတြးလာမိတယ္။ ကြ်န္ေနာ္တုိ႔ဟာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္တုိင္း
အဲဒီလူကို ျပင္ခုိင္းဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ တစ္ဘက္လူကလဲ အဲလိုပဲ စဥ္းစားေန
ေတာ့ သေဘာတူညီမႈဆိုတာ ရလာႏိုင္ပါ႔မလား။ သေဘာတူညီမႈ မရရင္ေကာ ၿငိမ္းခ်မ္း
ပါေတာ့မလား။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾက
ရင္ေကာ။ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ အာဏာလုၾကရင္ေကာ။ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ
ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ စနစ္ႏွစ္ခု တြန္းတိုက္မိၾကရင္ေကာ။
ငလ်င္လႈပ္ရင္ တုိက္ေတြၿပိဳၿပီး လူေတြေသၾကလို႔ တိုက္မေဆာက္ဘဲ ေနသင့္သလား။ ႏိုင္ငံ
ႏွစ္ႏိုင္ငံက လက္နက္ေတြ ဖ်က္သိမ္းလိုက္လို႔ အဲဒီ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ခိုက္ရန္ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး
လား။ ကေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ရန္ျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္တည္း ေနခိုင္း
ထားသင့္သလား။ ညိႇႏႈိင္းမႈကို အေျဖရွာဖို႔ တစ္ဘက္ဘက္က ႏုတ္ထြက္ေပးရမွာလား။
ခိုးဆိုး လုယက္မႈေတြအတြက္ လူမိုက္ေတြကို ဖမ္းဆီးသုတ္သင္ျခင္းက အေျဖလား။

ကြ်န္ေနာ္တို႔ ေနထုိင္တဲ့ ကမၻာေျမႀကီးကို သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခု အ
ျဖစ္ ဖန္တီးခ်င္ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက ကြ်န္ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ အရင္ျပင္ဖုိ႔ပါ။ ကြ်န္ေနာ္
တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို။ ေလာကႀကီးကို မဟုတ္ပါဘူး။
ဘယ္လိုခ်စ္မလဲ သင္ယူမွာလား။
ၿပီးျပည့္စံုတဲ့လူကို မရွာပါနဲ႔။
မျပည့္စံုတဲ့သူကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ျမင္တတ္ဖုိ႔ပဲ သင္ယူပါ။

သူေပ်ာ္ပါေစ

အရာရာမွာ သိသလိုလိုနဲ႕ မသိတတ္တဲ့ငါ့လို လူတစ္ေယာက္ကို နင္နားလည္ေပးႏိုင္ဖို႕ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ တန္ဖိုးသိမွ တန္ဖိုးရွိတာပါ။ ငါဟာ တန္ဖိုးမရွိတဲ့သူဆိုတာ နင္အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တဒဂၤစိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို အထင္ၾကီးျပီး ဘ၀နဲ႕ရင္းျပီးခ်စ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးကာမွ
အေၾကာင္းျပခ်က္ကင္းမဲ့စြာနဲ႕ ႏႈတ္ဆိတ္သြားခဲ့တဲ့ နင့္ကို ငါအံၾသလို႕ မဆံုးပါဘူး။
အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ပဲ ေတြးရင္း အေျဖရွာမရေလာက္ေအာင္ နင့္ေမးခြန္းေတြက ခက္ခဲလြန္းပါတယ္။
အေျဖကဘာလဲ?။ နင္ဆီက ရိုးသားတဲ့ မုသားျဖဴေလးေတြကို ငါၾကားခ်င္ေသးတယ္။
ငါႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ေလးေတာင္မရပါလားဆိုျပီး ၀မ္းနည္းေနေသးတယ္။
သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာထက္ ပိုျပီးေျပာလို႕ရရင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္...
နင္ေပ်ာ္မွာပါ... ငါမရွိရင္....နင္ပိုေပ်ာ္မွာပါ။
အခုဆိုနင္ေပးခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေန႕ရက္ေတြက ငါ့ဘ၀အတြက္ အရိပ္မည္းၾကီးျဖစ္ေနျပီလား။
အခုေနျပန္ေတြ႕ရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးက မေမွ်ာ္လင့္ရဲေတာ့တဲ့ အေတြးပံုရိပ္ေလးတစ္ခုျဖစ္မွာပါ။
နင္နဲ႕ငါ ခ်စ္ခဲ့ၾကတုန္းက အတူထုိင္ခဲ့တဲ့ ခံုတန္းေလးေတြ၊ အတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေျမနီလမ္းေလးေတြဟာ
ငါ့အတြက္ အထီးက်န္ အလြမ္းေလးေတြပါပဲ။
မေျပလည္ႏိုင္တဲ့ တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သေဘာထားေတြ၊ခံယူခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျပန္ဆံုႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ
ဟိုး....အေ၀းၾကီးမွာ က်န္ခဲ့ျပီေပါ့ေနာ္။
ေနရာတိုင္းမွာ အသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ငါၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ငါ့ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ေလးတစ္ခုရွိေနစဲပါ။
နင္မလိုခ်င္တဲ့ ငါဘ၀ေလးက အခုဆို ေမွာင္မိုက္တဲ့ ညေလးတစ္ညျဖစ္ခဲ့ျပီေပါ့။
အေနခ်င္းနီးဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိရက္နဲ႕ တစ္္ခါတစ္ခါ နင့္နာမည္ေလးကို ငါေယာင္ေယာင္ျပီးေခၚေနမိတယ္။
အခုဆို နင္လည္း ဘ၀သစ္မွာ အခ်စ္သစ္ေတြနဲ႕ေပ်ာ္ေနေရာေပါ့။
နင္ကံေကာင္းပါတယ္။ တကယ္လည္း ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
ငါမရွိရင္ နင့္အတြက္ပိုေကာင္းမွာပါ။ငါဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ နင္အျမဲ...ကံေကာင္းပါေစလို႕။

အေရးအႀကီးဆံုး ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း

"ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းက အေရးႀကီးဆံုးလဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို အေျဖ
မမွန္မခ်င္း ေမေမ ေမးေနတတ္တယ္။ ႏွစ္ေတြလည္း အေတာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေမေမ ေမးေလ့
ရွိတဲ့ ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ ေျဖလိုက္တိုင္း မွားတယ္ခ်ည္း အေျပာခံေနရတယ္။
က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ကေပါ႔။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အသံက သိပ္အေရးႀကီးမယ္လို႔
ထင္ခဲ့တာ။ "ေမေမ၊ က်ေနာ့္ နားေတြက အေရးအႀကီးဆံုး မဟုတ္လား" လို႔ အေျဖေပးခဲ့ဖူး
တယ္။ ေမေမက ျပန္ေျပာတယ္။
"မဟုတ္ဘူး သားရဲ႕။ နားပင္းေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ေလ။ သား ေသခ်ာထပ္စဥ္း
စားၾကည့္ပါဦး။ ေမေမ ေနာက္မွ ထပ္ေမးမယ္"
ႏွစ္နည္းနည္း ၾကာေတာ့ ေမေမ အဲဒီ ေမးခြန္းကို ထပ္ေမးလာတယ္။
ပထမတစ္ေခါက္ ေျဖၿပီးကတည္းက အေျဖမွန္ရဖို႔ အေတာ္ေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတယ္။ ဒီတစ္
ခါ က်ေနာ္ ေမေမ့ကို ေျဖလိုက္တာက "ေမေမ၊ အျမင္အာ႐ံုက လူတိုင္းအတြက္ အင္မတန္
အ ေရးႀကီးတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အေျဖက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္"
ေမေမ က်ေနာ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ၿပီး က႐ုဏာေလသံနဲ႔
"သားက အေတာ္ေလး စဥ္းစားလာႏိုင္ၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေျဖက မွားေနေသးတယ္။ ေလာ
ကမွာ မ်က္စိမျမင္တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ သားရဲ႕" လို႔ ျပန္ေျပာသြားတယ္။
က်ေနာ္ စိတ္ေလသြားခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျဖမွန္ရေအာင္ေတာ့ က်
ေနာ္ ဆက္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အားမာန္ အျပည့္နဲ႔ပါ။ ေတြးတတ္ေခၚတတ္ဖို႔ အေမရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္း
ကို က်ေနာ္ မေမ့မေလ်ာ့ အျမဲ လုပ္ေနျဖစ္တယ္။ ဒီႏွစ္ေတြ ၾကားမွာလည္း ေမေမ့ကို ခဏ
ခဏ ေျဖေပးဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဆီက ၾကားရတဲ့ အားေပးစကားက မေျပာင္းလဲခဲ့
ဘူး။
"မဟုတ္ေသးဘူး သား။ ဒါေပမယ့္ လူေလးက တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုပိုၿပီး ေတြးတတ္ေခၚ
တတ္လာတာပဲ"
တစ္ႏွစ္ေတာ့ က်ေနာ့ အဘိုး ဆံုးတယ္။ အားလံုး အေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ၾကတယ္။ အား
လံုးလည္း ငိုခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ အေဖေတာင္ ငိုတယ္။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ
တာေပါ႔။ ဘာလို႔လဲဆို ေဖေဖ ငိုတာကို ဒါပါနဲ႔ဆို ႏွစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးေသးတာ။
အသုဘ အခမ္းအနားမွာ အေခါင္းပိတ္ဖို႔ မိသားစုဝင္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အ
ဘိုးကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ အ
ေမက က်ေနာ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ က်ေနာ္ကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"အေရးႀကီးဆံုး ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းက ဘာလဲဆိုတာ အခု သိၿပီလား၊ သား"
ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒီေမးခြန္း ေမးလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ကို မထင္ထားမိဘူး။ အေမးခံလုိက္ရ
ေတာ့ အေတာ္ေလး ေထြသြားတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေဆာ့တဲ့ ဂိမ္းတစ္ခု
ပဲလို႔ က်ေနာ္ ထင္ေနခဲ့တာေလ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္
မိတဲ့ ေမေမက
"ဒီေမးခြန္းက သိပ္အေရးႀကီးတယ္၊ သား။ ဘဝမွာ တကယ္ပဲ အသက္ရွင္လ်က္ ေနထုိင္ေန
သလား ဆုိတာကို သိဖို႔ ဒီအေျဖက အေရးပါတယ္။ ဟုိးအရင္က အစိတ္အပိုင္း အေတာ္
မ်ားမ်ား ကို သားအေျဖေပးဖူးတယ္။ ေပးတုိင္းလည္း မွားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမေမ ဥပ
မာနဲ႔ အျမဲ ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ ဒီ သင္ခန္းစာကို သားအေနနဲ႔
မွတ္ကို မွတ္ သားမွ ျဖစ္မယ္။"
မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ က႐ုဏာမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလာ
တယ္။ သူရဲ႕ မ်က္ဝန္းအိမ္အျပည့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဖံုးလြမ္းေနတာ က်ေနာ္ သတိထားမိ
တယ္။
"သား ... မင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတဲ့ အေရးအႀကီးဆံုး အဂၤါအစိတ္အပိုင္းက မင္းရဲ႕ ပုခံုး
ေတြပဲ"
"က်ေနာ့္ ေခါင္းကို ထမ္းပိုးထားရလို႔လား ေမေမ"
"မဟုတ္ဘူး၊ သား။ သားရဲ႕ ပုခံုးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ ေခါင္းကို မီွခြင့္
ေပးထားႏိုင္တယ္ေလ။ သူတုိ႔ ငိုရင္ေပါ႔။ လူတိုင္းလူတုိင္း သူတုိ႔ရဲ႕ ဘဝမွာ အေၾကာင္း တစ္
မ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ငိုၾကရရင္ အမွီျပဳဖို႔ ပုခံုးတစ္ဖက္ေတာ့ လိုမယ္၊ သား။ သားမွာ လံုေလာက္
တဲ့ အခ်စ္ေတြ ရွိဖို႔ပဲ ေမေမ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အဲဒီလို အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ သား လိုအပ္တဲ့အ
ခါ ပုခံုးမွီ ၿပီး ငိုႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားမ်ား ရွိပါေစလို႔လည္း ေမေမ အျမဲ ဆုေတာင္း
ေပးေနပါတယ္"
သင္ ေျပာခဲ့တာေတြကို သူတုိ႔ ေမ့ေကာင္း ေမ့သြားမယ္။
သင္ လုပ္ခဲ့တာေတြကို သူတို႔ ေမ့ေကာင္း ေမ့သြားမယ္။
ဒါေပမယ့္
သင့္ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ဘယ္လို ခံစားသြားရသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ
မဟုတ္ပါဘူး။

ပီေကကပ္ေသာ အေတြးမ်ားစာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မငိုပါနဲ႕လား ခ်စ္သူ
ေ၀းေနေန နီးေနေန
စည္းျခားေနတဲ့
တုိ႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္
မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ အစားမထိုးလိုက္ပါနဲ႕လားကြယ္။

စာပန္းခ်ီ အလွေတြနဲ႕
ကဗ်ာေတြ သီဖြဲ႕ခဲ့ေပမယ့္
မဆံုးႏိုင္တဲ့ စာလံုးေတြေၾကာင့္
ေရးကာ စီကာပတ္ကံုးေနမိတယ္
အလြမ္းမ်ားနဲ႕ ေရးတဲ့စာ...

သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္

ခ်စ္သူက လူကို မ်က္ရည္က်ေစတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီ က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ကို သုတ္ေပးတဲ့သူျဖစ္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ သင့္ကို စိုးရိမ္ပူပန္တတ္သူ၊
သင့္ကို ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္သူ၊ သင့္ေသာကကို မွ်ယူသူ၊ သင့္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္သူ၊
သင့္ကို ရယ္ေအာင္ စေနာက္တတ္သူ ျဖစ္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းၾကားမွာ အခ်င္းခ်င္း ဂရုစိုက္မႈဆိုတာ အဖိုးတန္ရွားပါးတဲ့ အရာျဖစ္တယ္။
စိတ္ထိခိုက္ခ်ိန္ ကိုယ့္ကို ရင္ဖြင့္ပါ။ နာက်င္ ၀မ္းနည္းခ်ိန္ ကိုယ့္ကိုေမ့မထားနဲ႕။
ဖ်ားနာခ်ိန္ ကိုယ့္ကို အေၾကာင္းၾကားဖို႕ သတိရပါ။
အခက္အခဲၾကံဳတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္နဲ႕တိုင္ပင္ဖို႕ မေမ့နဲ႕။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ ခ်ိန္ အနားမွာ ကိုယ္ရွိေသးတယ္ဆိုတာကို သတိရပါ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ ကိုယ့္ကို ေမ့မထားနဲ႕..... သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က

"ငါတုိ႕က  သူငယ္ခ်င္း"  ဆိုတာနဲ႕တင္ လံုေလာက္သြားပါျပီ။

အခ်စ္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္

ဒီထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ အခ်စ္ရွိေသးတယ္လို႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။
အခုလက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အခ်စ္က အေကာင္းဆံုးပါ။

အသက္ငယ္ေသးတယ္ ေနာက္က်မွ အိမ္ေထာင္ျပဳလည္း ရတယ္လို႕မထင္လိုက္ပါနဲ႕။
အခ်စ္က အသက္အရြယ္ကို ေစာင့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။

အကြာအေ၀းေၾကာင့္ အခ်စ္ကုိ လက္လႊတ္ဖို႕ မၾကိဳးစားပါနဲ႕။
အခ်စ္က ကိုယ္နဲ႕ အတူ ရထား၊ ေလယာဥ္စီးလို႕ ရပါတယ္။

ေငြေၾကးမခ်မ္းသာတဲ့ ခ်စ္သူကို မစြန္႕လႊတ္လိုက္ပါနဲ႕။
အသံုးမက်တဲ့ လူကလြဲလို႕ လံု႕လ၀ီရိယ ရွိသူဆိုရင္ သင့္ကိုခ်မ္းသာေအာင္ထားႏိုင္ပါတယ္။

အခ်စ္ကုိေက်ေက်နပ္နပ္ ခံစားရင္ ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့လည္း ေနာင္တမရတတ္ဘူး။
အခ်စ္ကို အေတြ႕အၾကံဳ တစ္မ်ိဳးလို႕ မွတ္ယူခဲ့ရင္ အသဲကြဲခ်ိန္ ခ်ိဳျမိန္တာကို ခံစားမိမယ္။

လူတစ္ေယာက္ကိုမွားခ်စ္မိလို႕လည္း တစ္သက္လံုး အထီးမက်န္ပါေစနဲ႕။
အခ်စ္က ရိုးရွင္းေလ ေပ်ာ္ရႊင္ေလျဖစ္တယ္။

www.99sanay.com

မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းဆိုတာ

သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အဓိပါၸယ္

ထဲထဲ၀င္၀င္ ရင္းႏွီး၍ အတြင္းသိ အစင္းသိ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ယံုယံုၾကည္ၾကည္ စိတ္ခ်လက္ခ် ေပါင္းသင္းႏိုင္ေသာ မိတ္ေဆြသည္
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းႏွင့္ တူ၏။ သာမန္ ေဆြမ်ိဳးတို႔ထက္ပင္ ျမင့္ျမတ္ေသး၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာစကား၌လည္း “ခင္ရာေဆြမ်ိဳး၊ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း”ဟု
အဆိုတြင္၏။

မိတ္ေဆြေကာင္း၏ေက်းဇူး

ထိုသို႔ ေဆြးမ်ိဳးအျဖစ္ သတ္မွတ္သင့္ေသာ၊ သာမန္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထက္ပင္
သာလြန္ ျမင့္ျမတ္ေသာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတို႔သည္ သတၱေလာကကို
ၿငိမ္းခ်မ္းေစ၏။ ဘ၀ါဘ၀တို႔ကို တိုးတက္ေစ၏။
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းသည္ ဘ၀ဖံြ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေရးအတြက္
မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ အမွီသဟဲေကာင္း ျဖစ္၏။ ေလာက
ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ အဓိကက်ေသာ အစိတ္အပိုင္းလည္း ျဖစ္၏။

မိတ္ေဆြမည္ပံု

ေမတၱာရွိသူ ေမတၱာသက္၀င္ ခ်စ္ခင္အပ္သူမ်ားသည္ မိတၱမည္၏။
သက္တူရြယ္တူသည္ ၀ယသ မည္၏။
ဆိုးတူေကာင္းတူ ရွိႏိုင္သူမ်ားသည္ သဟာယမည္၏။ အခ်ိန္မေရြး
ေနရာမေရြး ေပၚေပါက္လာေသာ အမႈကိစၥတိုင္းကို အတူလက္တြဲ
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။
မိတ္ေဆြတို႔၏ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈသည္ အခ်ိန္ကာလကို မွီ၏။
မိတ္ေဆြစစ္တို႔၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈသည္ ကာလၾကာေလ ခိုင္ျမဲေလ ျဖစ္၏။
မိတ္ေဆြတုတို႔သည္ကား ေတြ႔ဆံုခါစ အခ်ိန္၌ စိတ္သေဘာထား
ေကာင္းႏိုင္ေသာ္လည္း၊ အယုတ္ဆံုးအားျဖင့္
ေကာင္းဟန္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ကာလ ၾကာလာလွ်င္
သေဘာဆိုး မေနာဆိုးတို႔ ေပၚလာတတ္၏။

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္

- ေပးႏိုင္ခဲေသာ အရာကို ေပးစြန္႔၏၊
- ျပႏိုင္ခဲေသာ အရာကို ျပဳေပး၏၊
- သည္းခံႏိုင္ခဲေသာ အရာကို သည္းခံ၏၊
- မိမိ၏လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ ကိစၥကိုပင္ မိတ္ေဆြအား မလွ်ိဳ႕ဝွက္၊
- မိတ္ေဆြ၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ ကိစၥကို ေစာင့္ထိန္း လွ်ိဳ႕ဝွက္ထား၏၊
- ေဘးရန္ၾကံဳေသာ္လည္း မိတ္ေဆြကို မစြန္႔၊
- ဥစၥာပ်က္ေသာ မိတ္ေဆြကိုေသာ္လည္း မေလးမစား မဆက္ဆံ
- ခ်စ္လည္း ခ်စ္ထိုက္၏၊ ျမတ္လည္း ျမတ္ႏိုးထိုက္၏၊
- အေလးအျမတ္လည္း ျပဳထိုက္၏၊
- ႏွလံုးကိုလည္း ပြားေစတတ္၏၊
- ဆံုးမတတ္၏၊
- ဆံုးမမႈကို ခံယူ၏၊
- ေလးနက္ေသာ တရားစကားကို ေျပာေဟာတတ္၏၊
- မသင့္ေတာ္သည့္ ကိစၥ၌ မတိုက္တြန္း

ေပးစြန္႔ႏိုင္ျခင္း
မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ သူ႔အတြက္ သူ႔အႀကိဳက္
အေကာင္းအမြန္ဟူ၍ သိုဝွက္ မထားဘဲ သူ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးေသာ
ပစၥည္းမ်ိဳးကိုပင္ မွ်ေဝေပးကမ္းႏိုင္၏။

အခ်စ္ဆိုတာ

       

အခ်စ္ဆိုတာကို အတိအက် မသိပဲနဲ႔ `ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္´ လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ လူေတြ
အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္လို႔ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေနတာလား။ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာလား။ ေျပာဖုိ႔ စကား
ေတြက ရင္ေခါင္းထဲကေနကို မထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ သေဘာက်တာပါ။

မင္းရဲ႕ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္ကို မခံႏိုင္ဘူး။ တစ္ခဏေလး လက္တြဲျဖဳတ္ရမွာကို
သိပ္စိုးရိမ္ေနတယ္။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ရမၼက္ပါ။

ဂုဏ္ယူၿပီး သူ႕ကို ထုတ္ႂကြားမယ္။ အဲဒီလို ထုတ္ႂကြားရတာကိုပဲ သေဘာက်ေနတယ္။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ကံေကာင္းလို႔ပါ။

မင္းရဲ႕ အနားက တစ္ဖ၀ါးမွ မကြာ သူ႕ကုိ ေနေစခ်င္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အထီးက်န္လို႔ေလ။

လူတိုင္း လိုလားအပ္တဲ့ အရာတစ္ခုမို႔ သူ႕ကို မင္းအနားမွာ ရွိေစခ်င္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ ပုိင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ပါ။

သူက မင္းကုိ အနမ္းေလး ေပးတယ္။ မင္းရဲ႕ လက္ကေလးကို ျမဲျမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ မင္း
သူ႔အနားမွာ ရွိေနတာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ နည္းေနလို႔ပါ။

အခ်စ္ပါလို႔ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးၿပီး သူ႔အနားမွာ မင္းေနေပးတာ သူ႔ကို လံုး၀ မထိခုိက္ေစခ်င္လို႔
မဟုတ္လား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ သနားတာေလ။

သူ႔ရဲ႕ အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ ရင္ခုန္သံ ရပ္တန္႔မတတ္ ျဖစ္သြားလို႔ သူ႔ကုိ ပံုအပ္လိုက္ခ်င္
တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အ႐ူးအမူး စြဲလမ္းတာ ေလာက္ပါ။

သူ႔ကို သိပ္ ဂ႐ုစိုက္လို႔ သူ႔အျပစ္ေတြကို ခြင့္လြတ္ေပးႏိုင္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈပါ။

အေတြးထဲမွာ ေန႔တုိင္းလိုလို သူ႔တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနတယ္လို႔ မင္း သူ႔ကုိေျပာသလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ လိမ္ေနတာ။

သူ႔အတြက္ ကိုယ့္ႀကိဳက္တဲ့ အရာအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ၀န္မေလးဘူး မဟုတ္လား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ေပးကမ္း စြန္႔ၾကဲ ရဲတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါ။

သူ ၀မ္းနည္းတဲ့အခါ မင္း အသည္းေႂကြမတတ္ ခံစားရသလား။
ဒါမွ အခ်စ္ေလ။

သူရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ အတြက္ အျပင္ပန္း မဟုတ္ေတာင္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ ငိုေကၽြးခဲ့ရသလား။
အဲဒါ အခ်စ္ေလ။

မင္းရဲ႕ ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္နဲ႔ မင္းရဲ႕ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ေတြကို သူ ျမင္ႏိုင္ရဲ႕လား။
ဒါမွ အခ်စ္ေလ။

ဒုကၡေတြ သုခေတြနဲ႔ စည္းေႏွာင္ထားၿပီး အဲဒီ ႀကီးမားတဲ့ အားေတြက မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္
ကုိ လက္တြဲညီညီ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားတာလား။
ဒါဆို အခ်စ္ေလ။

သူ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို သူ႔ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း တစ္ခုအေနနဲ႔ လက္ခံထားတာလား။
အဲဒါ အခ်စ္ပါ။

တျခားသူေတြကုိ စြဲေဆာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူ႔ကိုပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ သစၥာရွိရွိနဲ႔
အတူ လက္တြဲေနသလား။
ဒါဆို အခ်စ္ေလ။

မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသား၊ မင္းရဲ႕ အသက္နဲ႔ မင္းရဲ႕ ဘ၀ကို သူ႔ကို ေပးဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူးေလ။
ဒါဟာ အခ်စ္ပဲေပါ႔။

အခု အခ်စ္ဟာ သိပ္ ခါးသီး နာက်င္ေနေစမယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကဦးမလဲ။
ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဒါႀကီးကို တစ္ဘ၀လံုး ရွာေနဦးမလဲ။
က်ေနာ္တို႔ ဒါကို ဘာလုပ္ဖုိ႔ ေတာင့္တေနဦးမလဲ။
ဒီအနာတရ၊ ဒီမခ်ိမဆံ့ ေ၀ဒနာ၊ ဒီဒုကၡေတြက ဘာေၾကာင့္လဲ။
ကိုယ့္ရဲ႕ အတၱကိုေတာင္ ဆန္႔က်င္ရဲတဲ့ သတၱိနဲ႔ေလ။ အဲဒါ ဘာအတြက္လဲ။
အေျဖက သိပ္႐ိုးရွင္းပါတယ္။ အဲဒါ အခ်စ္ေၾကာင့္ေလ။
ဘယ္ေလာက္ထိ စြဲေဆာင္အား ေကာင္းသလဲဆိုရင္ အခ်စ္ မရွိဘူး ဆိုတဲ့လူေတြေတာင္
ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္။ ရွိၿပီးသား လူေတြက သူမ်ားကိုလည္း ခံစားေစခ်င္တယ္ေလ။

ပီေကကပ္ေသာ အေတြးမ်ားစာအုပ္မွ ကူးယူတင္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေက်းဇူးၾကီးလွတဲ႕ ေဖေဖ

သားဒီကေန႔မွာ အေဖဟာ သားအတြက္ ဖုိးသုညၿဖစ္ေနေပမဲ႔ အတိတ္ကသားအတြက္ေတာ႔ အေဖဟာကုေဋၾကြယ္သူေဠးၾကီးပါကြာ ................

သားအတြက္ဒီကေန႔ သာေနတဲ႔ ေနမင္းၾကီးဟာ မင္းအတြက္အေတာက္ပဆုံးၿဖစ္ေနေပမဲ႔ အခ်ိန္တန္လုိ႔ မင္းေန၀င္သြားတဲ႔အခါ အေဖဟာမင္းအတြက္ လမင္းၾကီးပါကြာ ...................

ဒါေပမဲ႔သားရယ္ ဒီကေန႔ သားအတြက္ သာေန႔တဲ႔ ေနမင္းၾကီးဟာ မင္းတုိ႔အေဖ (ငါ) ေမြးတဲ႔ အခ်ိန္တုန္းက ေတာက္ပခဲ႔တဲ႔ ေနပါကြာ .................

သားအတြက္ေတာ အေဖဟာ ေကာင္းကင္းတခြင္ကု္ လင္းလက္ေစတဲ႔ ေသာ္တာလမင္းၾကီးမဟုတ္ေတာ႔ေပမဲ႔ အရပ္မ်က္ႏွာကုိေတာ႔ ညႊန္းၿပေပးႏုိင္တဲ႔ ဓူ၀ံၾကယ္ေတာ႔ ၿဖစ္ပါေသးတယ္ကြာ ................

သားမင္းဟာပစၥပၸဳန္ကုိ ၇င္ဆုိင္ၿဖတ္သန္းေနေပမဲ႔ အေဖဟာ အတိတ္နဲ႔ ပစၥပၸဳန္ပါ ၿဖတ္သန္ခဲ႔ ၿဖတ္သန္းေနတဲ႔ သူပါကြာ .........................

ဒီေန႔ဟာ သားအတြက္ အေဖရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြဟာ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေၿမ႔ေနေပမဲ႔ အတိတ္မွာ သားအတြက္ေတာ႔ အေဖဟာ မင္းရဲ႕ ပါေမာကၡေပါ႔ကြာ .....................

သားဒီကေန႔အေဖဟာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ(ဆံၿဖဴလုိ႔သြားက်ိဳးအဘုိးအုိ ၿဖစ္ေနေပမဲ႔ )အုိမင္းရင္႔ေရာ္ေနေပမဲ႔ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတာ႔ သားအတြက္ အၿမဲႏုပ်ဳိလွ်က္ပါကြာ .................

သားအေဖဟာ ေခတ္အၿမင္ ေခတ္အတက္ပညာကုိသားအတြက္လမ္းညႊန္မႈ မၿပဳႏုိင္ေပမဲ႔ အားေတာ႔အၿပည္႔ေပးႏုိင္ပါတယ္ကြာ ...................

သားအတြက္ အေဖဟာ ဒါရုိက္တာ မဟုတ္ေပမဲ႔ အေဖအတြက္ေတာ႔ သားဟာ ထာ၀ရ မင္းသားေလးပါကြာ ............ ....

မုိးေသာက္လုလင္(ရာဇာ)

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ နဲ႕ အခုကြ်န္ေတာ္

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က အိမ္ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။
ေလးႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို ကြ်န္ေတာ္ေတာင့္တလာခဲ့ရတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က အိမ္ကထြက္သြားႏိုင္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ အေ၀းကေနျပီး အိမ္ကိုျပန္ႏိုင္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က အေဖအေမကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေအာ္ေငါက္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေအာ္ေငါက္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ေဘာလံုးကန္အျပန္ ေကာ္ဖိီဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္ေတာ့
ဆိုင္ထဲမွာ ေကာင္မေလးနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္ေနသူဟာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲထိုင္ရင္း ဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္သြားတဲ့ ေဘာလံုးသမားေတြကိုၾကည့္ျပီး
ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႕ထဲကတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကားစီးျပီးေလွ်ာက္သြားဖို႕ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းပဲေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အေၾကာက္ဆံုးက ကားစီးရတာပဲျဖစ္တယ္။ (ဘတ္စ္ကားစီးရတာကိုေျပာတာပါ)

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က အေဖအေမ၊ဆရာသမားတို႕ရဲ႕ သင္ၾကားဆံုးမမႈကို နာခံဖို႕ စာၾကည့္စားပြဲဆီ ကြ်န္ေတာ္အတင္းအက်ပ္ပို႕ခံခဲ့ရတယ္။
အခုေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ သင္ၾကားဆံုးမမႈကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္နာခံခ်င္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စားပြဲမရွိေတာ့ဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က မ်က္ႏွာေပၚက ရင့္က်ပ္မႈကို ကြ်န္ေတာ္ျပခ်င္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ႏုပ်ိဳေနဖို႕ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားေနရျပီ။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သစ္ပင္တစ္ပင္လို႕ထင္ခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ျမက္ပင္ဆိုတာကို အခုမွ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္အျဖဳန္းႏိုင္ဆံုးအရာဟာ အခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ အခ်ိန္ကလြဲရင္ ဘာမဆိုကြ်န္ေတာ္ျဖဳန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ဘ၀ကိုျခယ္လွယ္ကစားႏိုင္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ျခယ္လွယ္ျခင္းကိုခံေနရတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က  ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႕ လူတိုင္းက  အၾကိမ္ၾကိမ္တားဆီးခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေသာက္ဘဲမေနႏိုင္တာ ေဆးလိပ္ျဖစ္ေနျပီ။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းျပီးသြားဖို႕ အျမဲေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အေမွ်ာ္လင့္ဆံုးအရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္ဖို႕ပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ျပီး လမင္းၾကီးကို အားရပါးရ ေငးေမာေနခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ေငးဖို႕ေနေနသာသာ လမင္းၾကီးဘယ္နားမွာလဲဆိုတာေတာင္ မျမင္ရတာၾကာေရာေပါ့။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာရည္ရြယ္ထားတဲ့ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႕ပဲ အားသန္ေနမိတယ္။
အခုေတာ့ ပန္းတိုင္ေရာက္ေတာ့လည္း အဲဒီပန္းတိုင္မွာလည္း ဘာမွမရွိပါလားဆိုတာကို နားလည္ခဲ့ရတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲေနရတာကို သေဘာက်မိတယ္။
အခုေတာ့ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြကို စိတ္ကုန္ေနတဲ့သူဟာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေနျပီ။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ အစ္ကိုေတြအစ္မေတြခရီးသြားဖို႕ ကားဂိတ္အထိလိုက္ပို႕ခဲ့ဖူးတယ္။
အခုေတာ့ခရီးသြားတဲ့အခါ ကားဂိတ္အထိခဏခဏလိုက္ပို႕ခံေနရတာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေနျပီ။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းလမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုပဲ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္လို႕ထင္ခဲ့မိတယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီေက်ာင္းလမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းထပ္ေလွ်ာက္ခ်င္ေနမိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မၾကာခဏေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ဘူးတယ္။
အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ဖို႕ပဲ တမ္းတေနမိတယ္။

ေနာက္ဆံုးေျပာရရင္
လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်စ္စစ္တစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တပ္မက္ခဲ့မိတယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မလိုခ်င၊္မတမ္းတခ်င္ေတာ့တာ အခ်စ္တစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္။

အေမ့သို႕ ရင္ဖြင့္စာ

ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္(မံုရြာ) မွာျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေန႕ေတြတုန္းကေပါ့ အေမ။
အေမေပးလိုက္တဲ့ေငြေလးနည္းနညး္ကို လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ရင္ခြင္ကိုခိုမိခဲ့တာေပါ့။
ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္ေတြ ၾကားက ခ်ိဳ႕ငဲ့စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဒီမိသားစုထဲမွာ ပညာတတ္ဆိုတာ တကယ္ခပ္ရွားရွားပဲအေမ။
အေမ့ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္၊ အေမ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းတန္းေတြေၾကာင့္ အေမ့သားေလ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးအျဖစ္ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့ေလရဲ႕။
မျပည့္စံုတဲ့ၾကားက တိုးထြက္ခြင့္ရတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္မို႕ မလွပႏိုင္တာ ဆန္းေတာ့မဆန္းဘူးေပါ့ေနာ္အေမ။
သူမ်ားတကာကေတာ့ ေျပာၾကပါရဲ႕။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုတာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္တဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အေမေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႕အတြက္ အျပင္းအထန္နပန္းလံုးေနခဲ့ရတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူမ်ားေတြေပ်ာ္သလိုေပ်ာ္ခ်င္တာေပါ့ အေမရယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႕ လန္းေနတဲ့ ပန္းကေလးေတြျမင္ရင္
အားက်မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အ၀တ္အစား ေလးငါးေျခာက္စံုေလာက္ကို လွည့္ပတ္၀တ္ရင္း ၊ ရႈိး၀ါး ဖိနပ္အျပာေလးနဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလး
လြယ္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ေက်ာင္းလမ္းၾကီးရဲ႕ေဘးမွာ ေခါင္းေကာ့ ရင္ေမာ့ျပီး မေလွ်ာက္ရဲခဲ့ဘူး။
ဒါေတြအျပစ္ေျပာမလားအေမ။ အေမ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္မွာ မလင္းလက္ႏိုင္တဲ့ ၾကယ္ေလးလိုပါပဲ။
ကိုယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါမေတာက္ပႏိုင္တဲ့သူမို႕ လိပ္ျပာလွလွေလး မျဖစ္ခဲ့ဘူးအေမ။ ဒါေတြကိုအေမသိေအာင္ မေျပာျပႏိုင္ခဲ့တာကို နားလည္ေပးပါအေမ။
အေမကေျပာခဲ့ေသးတယ္။ တကၠသိုလ္တက္တယ္ဆိုတာ ဘြဲ႕ရဖို႕ထက္ အေပါင္းအသင္း၀င္ဆံ့ဖို႕ တဲ့။ အေမအျပစ္တင္ရင္လည္း ခံရမွာေပါ့။
ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္ကလြဲရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေပါင္းအသင္း ၀င္မဆံံ့ႏိုင္ခဲ့ဘူးအေမ။ ေငြကိုေရလိုသံုးႏိုင္တဲ့ သူေတြၾကားမွာ
ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အေမသိခဲ့ရင္ ခ်စ္သားေလးအတြက္ အေမရင္နာေနမွာ။ တစ္ပါးသူအၾကိဳက္လိုက္ေနႏိုင္ဖို႕ဆိုတာလည္း
အေတာ္ခဲယဥ္းတယ္အေမ။စကားပံုေတာင္ရွိေသးတာပဲ။ အေပါင္းအသင္းကေပါတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းကရွားတယ္ တဲ့။ကြ်န္ေတာ့္အေပၚတကယ္နားလည္ႏိုင္တဲ့
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းက ရွားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ကေပါ့။ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ နဲ႕မေယာင္မလည္ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ေဘးမွာ
ငယ္ငယ္က ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက၊္ကစားေဖာ္ကစားဖက္ ေတြလည္း မပါဘူးေပါ့။
ျမင္ျမင္သမွ် အစိမ္းသက္သက္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မ်က္ႏွာမြဲမို႕ သိပ္ျပီးအဖက္လုပ္မခံခဲ့ရဘူးအေမရယ္။
မိဘရင္ခြင္နဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီခ်င္စိတ္ မရွိတဲ့ သူတုိ႕ကို အဲဒီတုန္းက အေတာ္အံ့ၾသဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္
အစစ အရာရာကို ကြ်န္ေတာ္သည္းခံႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ မိဘအရိပ္မွာ ေနတုန္းက ကိုယ့္အေပၚအလိုလိုက္တဲ့
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအေပၚမွာ ဆိုးႏြဲ႕ ဗိုလ္က်မိခဲ့တာေတြ ေနာင္တရရင္းေပါ့အေမရယ္။
ပိုျပီး ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ကြ်န္ေတာ္ Third Year ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕က ေပါ့။
အဲဒီေန႕က ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ အေဖနဲ႕အေမ့ရဲ႕လက္ကိုဆြဲရင္း ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲကို၀င္ခ်င္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအမိ်ဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အေမတို႕ မလာႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးေလ။
အေဆာင္မွာ ေနရတဲ့ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆိီကို သူတို႕ရဲ႕ မိဘေမာင္ဘြားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြလာၾကတယ္။
သူတို႕ေတြဟာ အလြမ္းေတြသယ္လို႕၊ရယ္လို႕ေမာလို႕။ ဆူညံေ၀စည္ေနတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြဟာ
ကြ်န္ေတာ့္ဆီလည္း ကူးစက္လို႕...။ သိပ္ခ်စ္ၾကတာပါလား၊ သိပ္ကိုေႏြးေထြးၾကတာပါလား... လို႕ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ပီတိျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဆာင္မွဴးက ရုတ္တရက္လာေမးတယ္။ " သားမိဘေတြေရာ မလာၾကဘူးလား" တဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ အလံုးၾကီးတက္ဆို႕လာလို႕ ခ်က္ခ်င္းမေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူးအေမ။နည္းနည္းၾကာမွ....
"ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြ မအားလို႕ မလာႏုိင္တာပါ။ေနာက္ႏွစ္ေတာ့လာမွပါ " လို႕ ျပန္ေျဖမိခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္ အေမရယ္။ ဒါေပမယ့္
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္၀မ္းနည္းလြန္းလို႕ အခန္းတံခါးပိတ္ျပီး ေက်ကြဲခဲ့ရတာ အေမစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူးအေမရယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နားလည္လာျပီ အေမ။ ဘ၀ဆိုတာ
ပန္းခင္းလမ္းမဟုတ္ေလေတာ့ အခက္အခဲဆိုတာ အနညး္နဲ႕ အမ်ားေတာ့ ၾကံဳရမွာပဲ ဆိုတာကိုေပါ့။
ရာသီအလီလီေျပာင္းေလသမွ် အမိတကၠသိုလ္ရင္ခြင္ထဲမွာ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႕ တည္ျငိမ္ရင့္က်က္လာခဲ့တယ္အေမ။
အမွားအမွန္၊အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားလက္ခံႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ လူပီသလာခဲ့ျပီ။
ဒါေတြဟာ အေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ေပါ့။ အခုဆို အေမျဖစ္ေစခ်င္၊ ေရာက္ေစခ်င္တဲ့ ပန္းတုိင္ကို ကြ်န္ေတာ္လွမ္းကိုင္ႏိုင္ခဲ့ျပီအေမ။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕သားမွာ ေနာက္ထပ္ ပန္းတုိင္ေတြကရွိေသးတယ္ အေမ။
အေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးကို ပညာတတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆပ္ႏိုင္ဖို႕ အေ၀းကေနကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမယ္အေမ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႕ေန႕ ေရာက္ခဲ့ရင္ မိသားစု တာ၀န္ကို ပခံုးလႊဲယူႏိုင္ဖို႕
အေမ ခ်ေပးခဲ့တဲ့ လမ္းျပေျမပံုေလးေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေမသိေစခ်င္လို႕
ဒီစာေလးနဲ႕ အေမ့ကို သတိတရ ကန္ေတာ့လုိက္ပါရေစအေမ။

ခ်စ္တယ္လို႕ အေျဖေပးခဲ့တုန္းက
ငါ့တစ္ကုိယ္လံုး ေအးျမသြားတယ္ဆိုတာ
မင္းအသိဆံုးပါ
ေ၀းရမွာေၾကာက္တယ္လို႕ မင္းစိုးရိမ္ခဲ့တုန္းက
တကယ္တမ္း ထိတ္လန္႕ခဲ့တာ
ငါပါပဲကြယ္။
တကယ္တမ္း ေ၀းတဲ့အခါၾကမွ
မင္းကိုယ္တိုင္ပစ္လိုက္တဲ့
အမုန္းျမွားတစ္စင္းက
ငါ့ရင္ကို ပိုျပီး ေၾကကြဲေစတယ္။
အျပစ္ဒဏ္ကိုမေၾကညာပဲ
အျပစ္ေပးလိုက္ေတာ့
ငါေျပာခ်င္ခဲ့တာ
မင္း................
ရက္စက္လြန္းပါတယ္....။