“ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတယ္"

မူရင္း-စိုးပိုင္=ေစပိုင္ထြဋ္(ပုသိမ္)

ပတ္၀န္းက်င္မွာ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေသပံုေသနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မရိုးေအာင္ ေသေနၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသျခင္းတရားအေၾကာင္ ေတြးေတာမိလာတယ္။ ျမန္မာလိုကေတာ့ ေသျခင္းကို အမ်ိဳးအစားခြဲျပီး ေခၚၾကတယ္။ ဘုန္ၾကီးေသရင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတယ္။ လူေသရင္ေတာ့ အနိစၥေရာက္တယ္။ ဒါတင္မက မရဏနန္းစံျမန္းတယ္၊ ၾကြသြားတယ္၊ ဂန္႔တယ္၊ ဆံုးတယ္၊ ေရွာဘရားသားျဖစ္တယ္ ခရစ္ေတာ္၌ အိပ္ေပ်ာ္တယ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး သံုးႏွဳန္းၾကတယ္။ ရွင္ဘုရင္က်ေတာ့ နတ္ရြာစံတယ္။ ရဟႏၱာက်ေတာ့ အရဟတၱဗိုလ္ဆိုက္တယ္။ ဘုရားက်ေတာ့ ပရိနိဗၺာန္စံတယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ အဂၤလိပ္ေတြပဲ ေကာင္းတယ္။ တစ္မ်ိဳးတည္း die တဲ့။ ဘာလာလာ...ဒါပဲ ေအးေရာ။



အဲ...ေသျခင္းရဲ႕ နာမည္မွာတင္ မနည္းလွ်ာရွည္ျပီး ေတြးမိပါေရာလား။ ထပ္စဥ္းစားအံုးမွ။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ လာဘ္ထိုးထိန္းလို႔ မရဘူးတဲ့။ ဒီစကား ၾကားမိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေသျခင္းကို ပိုက္ဆံနဲ႔ ညွိယူေနက်ေသာ လူနာေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနရတယ္ေလ။ အဲဒီလူနာမ်ိဳးၾကေတာ့ ေသအံမူးမူအခ်ိန္လို႔ပဲ ေခၚရမလား။ အဲ့ဒါက်ေတာ့ ေသျခင္းတရားကို ပိုက္ဆံနဲ႔ လာဘ္ထိုးလို႔မရေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ အခ်ိန္ဆြဲလို႔ ရပါလားဆိုတာ ထင္မိတယ္။



ကြ်န္ေတာ္ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းေျပာေတာ့ တခ်ိဳ႕ေတြက နမိတ္မရွိ နမမရွိလို႔ ေျပာၾကအံုးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဒီဘူတာကို လူတိုင္းက ဆိုက္ရမွာပဲေလ။ ေရွာင္လြဲလို႔မွ မရတာ။ ဘာေၾကာက္စရာရွိလို႔လဲ။ မေသခင္ လူေလာကအတြက္ ကိုယ္ဘာအသံုးက်ခဲ့လဲဆိုတာသာ ဆင္ျခင္သင့္တာ။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကလည္း သခ်ိၤဴင္းတစ္ခုပဲဆိုတာ မိတ္ေဆြတို႔ စဥ္းစားမိရဲ႕လား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္စားေသာက္ေနတဲ့ အစားအစာထဲမွာ အေကာင္ေသမ်ားစြာလည္း ေရာေႏွာေနတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ဟာ တရိစၦာန္တို႔ရဲ႕ သုသာန္တစ္ခု ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေသျခင္းတရားကို အျမဲဆင္ျခင္ဖို႔ ဘုရားကေတာင္ ဆံုးမထားေသးတာ။ ဘယ္ေလာက္စဥ္းစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေသျခင္းတရားလဲလို႔။ သူ႕အေၾကာင္းေတြမယ္ဆိုရင္ ဘုရားေဟာအရၾကည့္လိုက္မယ္ဆို မဂၤလာေတာင္ရွိေသး။



ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ၾကားဖူးနား၀ အရွင္ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သာဓက ထုတ္ျပရအံုးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမတ္စြာဘုရားဟာ အခါတစ္ပါးက ရဟန္းသံုးပါးကို ေသျခင္းတရားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မရဏႏုသတိပြားခိုင္းထားတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အရွင္ဘုရားဟာ မရဏႏုသတိပြားပံုနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆြမ္းစားခ်ိန္မွာ အသံုးခ်၊ မခ် ဤရဟန္းသံုးပါးကို ေမးတယ္။ ပထမရဟန္းက ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္မွာ ေသျခင္းတရားက က်ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ဆင္ျခင္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဒုတိယ ရဟန္းကေတာ့ ဆြမ္းတစ္လုပ္သြင္းျပီးတိုင္း ေသျခင္းတရားက နီးကပ္စြာ က်ေရာက္ေၾကာင္း ဆင္ျခင္ပံုကို ေျပာတယ္။ တတိယ ရဟန္းလည္းက်ေရာ ဆြမ္းယူလိုက္ခ်ိန္တည္းကစျပီး ပါးစပ္ထဲ မေရာက္ခင္အထိ အေသးစိတ္ ေသျခင္းတရားရဲ႕နီးကပ္ပံုကို ဆင္ျခင္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားကို ျပန္ၾကားသတဲ့။ အဲဒီျပန္ၾကားခ်က္ကို ဘုရားက ရဟန္းသံုးပါထဲကမွ ေနာက္ဆံုးရဟန္းရဲ႕ ေသျခင္းတရားဆင္ျခင္ပံုက ပို၍ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးခဲ့သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ေကြးေသာလက္မဆန္႔ခင္ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ စကားေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။



ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ မိတ္ေဆြတို႔က ေသတာကေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ။ ဒါဆို မေသခင္ ဘာလုပ္ရမွလဲလို႔ အေမးရွိလာျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရျပန္ျပီ။ ေလာကီသေဘာအရေတာ့ မေသခင္ေဆာင္ရြက္မွာက ေန႔စဥ္ ဥစၥာ၊ ပညာ၊ ကုသိုလ္ တစ္ခုခုေတာ့ ရေအာင္ယူတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြးေတာမိတယ္။ ပညာေတြ ဥစၥာပစၥည္းေတြကေတာ့ ေလာကီလူဘံု ေနတုန္းထိုင္တုန္းေတာ့ အသံုး၀င္ပါတယ္။ တကယ္ေသျခင္းတရားနဲ႔ ေတြ႕လာရင္ေတာ့ အေရးၾကီးဆံုး ရေအာင္ယူထားသင့္တာက ကုသိုလ္ပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒီကုသိုလ္ရွိမွ ေနာက္သံသရာဆက္မဲ့ ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အမွန္တကယ္ အသံုး၀င္မွာ မဟုတ္လား။ က်န္ႏွစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသရင္ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ပညာေတြက ခ်န္ထားခဲ့ရမွာပဲေလ။ ဆည္းပူးထားတဲ့ ပညာကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္း ပါရမီအျဖစ္ေတာ့ အသံုး၀င္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ ကုသိုလ္ေလာက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ တန္ဖိုးမဲ့လြန္းပါတယ္။



ဒါေၾကာင့္ ေလာကီမွာ လုပ္သင့္တဲ့ သံုးခုထဲကမွ ကုသိုလ္ကို လက္ရွိဘ၀မွာ အသံုးမ၀င္ဘူးဆိုျပီး ပစ္မထားသင့္ေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ သင္ဆံုးပါးသြားမယ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္တစ္ခုခုမွ အခံရွိရင္ သင္အက်နာလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္က်ခ့ဲမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အက်မနာႏိုင္ဖို႔ ကုသိုလ္ကို အသက္ရွင္ေနတုန္း မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ၾကပါဟု တိုင္းတြန္းရင္း ေသျခင္းတရားကို ေတြးေတာတာ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။



ေစပိုင္ထြဋ္(ပုသိမ္)