ေလာကဓံႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း

ေပတစ္ရာလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္က တမာပင္အိုၾကီးေတြကိုေငးေမာရင္း ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနင္းမိလို႕ တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္ျမည္တဲ့အခါတိုင္း ဘာကို၀မ္းနည္းမိမွန္းလဲမသိဘူး။
စိုးစိတ္ကႏိႈးဆြလို႕ သတိမကပ္တဲ့သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေၾကြတဲ့အခ်ိန္မွာ ဥၾသေလးကေတးဆိုေနတယ္။
သူဆိုတဲ့ေတးသံနားဆင္လုိ႕ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရင္းအေမွာင္လမ္းမထက္မွာ ၾကယ္ေတြလဲလင္းလက္လာခဲ့ျပီေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုးခဲ့ပါတယ္။ကံေတြလဲဆိုးခဲ့ပါတယ္။မွားခဲ့သမွ် အရာရာကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေနာင္တေတြလဲရခဲ့ပါတယ္။
ခရီးလမ္းတိုင္းမေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့လို႕ စိတ္ဓာတ္ေတြလဲက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ခရီးလမ္းမွန္သမွ်ဟာ အစမွာေတာ့ၾကမ္းတမ္းတာ အမွန္ပဲ။
ခရီးတိုေလးေတြသြားရင္း မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာရွည္လ်ားတဲ့ ခရီးၾကမ္းၾကီးေတြဆီကို ဦးတည္လာရင္းနဲ႕
တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းတစ္၀က္ေလာက္ေရာက္မွ လမ္းမွားေနမွန္းသိေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ခရီးဆိုတာ ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္း ပန္းခ်င္ပန္းပါေစ။ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႕သာ အဓိကပါ။
ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုယ့္ပန္းတိုင္မွာ ဘာေတြရွိလဲလို႕ကြ်န္ေတာ္စမ္းစစ္ၾကည့္မိတယ္။
ေအာ္ပန္းတိုင္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ဘာမွမရွိေသးပါလားဆိုတဲ့ အသိကလြဲရင္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမရလိုက္ပါဘူး။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ပန္းတိုင္ဆိုတာ တစ္တိုင္ျပီးရင္ တစ္တိုင္ရွိေနဦးမွာပါ။
အေရးၾကီးတာက ရပ္တန္႕မေနဖို႕ပဲလို႕ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အားတင္းလိုက္တယ္။
အခ်ိန္ေတြေျပာင္းလို႕ ရာသီစက္၀န္းၾကားမွာ ေလာကဓံရဲ႕ အထုအဆစ္ကိုခံရင္းနဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဒဏ္ရာေတြရ၊
အထိနာတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဆံုးမမႈေတြကိုလဲခံရေသးတယ္။
ေဘးစကား၊အတင္းစကားေတြေဘးခ်ိတ္လို႕ ကိုယ့္လမ္းကို္ယ္ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္လဲ သူတို႕အေျပာ၊သူတုိ႕မေနာမွာ
ကြ်န္ေတာ္ဟာ တံေတြးခြက္ထဲပက္လက္ေမ်ာခဲ့ရတယ္။ထားလိုက္ပါေလ မုန္တိုင္းဘယ္ေလာက္ၾကမ္းၾကမ္း
မုန္တိုင္းျပီးေတာ့ ေလေျပလာစျမဲပါ။ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ေလေျပေလညင္းေလးေတြနဲ႕ ထိေတြ႕ရမလဲဆိုတာ။
သိပ္ျပီးအဖိုးတန္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တန္ဖိုးရွိတဲ့အေျပာေတြ၊တန္ဖိုးရွိတဲ့ စကားေတြနဲ႕ ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုယ္ျမွင့္ဖို႕ၾကိဳးစားရမယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတတ္သလို ကြ်န္ေတာ္ေနေပ်ာ္သလိုေနေနရင္းနဲ႕ ကုိယ့္ကိုယ့္ကိုေျဖသိမ့္ခဲ့ပါတယ္။
အမွားရွိရင္ခြင့္လႊတ္ဖို႕ ေတာင္းပန္ရမယ္။
အမွန္သိရင္ နားလည္ဖို႕ၾကိဳးစားရမယ္။
ေလာကဓံနဲ႕အတူတူကြ်န္ေတာ္ေရွ႕ဆက္ဦးမယ္။....။