အလြမ္းသင့္သူ

ေနသာတဲ့ မနက္ခင္းေလးမွာ
အခန္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ျပတင္းတံခါးေလးကေန
တစ္ေယာက္တည္း အလြမ္းသင့္ေနတယ္။
လမိုက္ညေတြေရာက္ေတာ့လဲ
ၾကယ္ေတြဆီေငးေမာရင္း
အလြမ္းသင့္ေနမိတယ္။
တစ္ကိုယ္တည္း ေနရဲေပမယ့္
တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္
ႏွစ္ကိုယ္ေပါင္းမွ တစ္ရြက္ျဖစ္ရတဲ့
စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးကို အားက်မိတယ္။
ရင္ႏွစ္လႊာခ်င္း ေ၀းေပမယ့္
မျမင္သာ မၾကင္နာေတာ့ရင္
အထင္အျမင္လြဲမွာေၾကာက္လို႕
အျပင္မွာ လမ္းေတြေလွ်ာက္ရရင္
အိမ္မွာေနရတာေလာက္ မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ေနရာတကာမွာ အမွတ္တရေတြမ်ားရင္
အၾကိမ္ၾကိမ္္ အခါခါလြမ္းမိလို႕
ေနပါေစ ထားခဲ့ေတာ့မယ္။
အခုေတာ့...အလြမ္းသင့္သူတစ္ေယာက္
အိမ္အျပန္မိုးေတြမိတဲ့အခါ
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
ကဗ်ာေတြေရးေနတဲ့သူပါ
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ အလြမ္းသင့္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။  ။