ဘ၀

လူတိုင္းမွာ ဘ၀ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ကြ်န္ေတာ္လဲ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႕ကိုယ္ေပါ့။
အမိတကၠသိုလ္ကေနခြဲခြါလို႕ ေလာကလမ္းေတြေပၚေရာက္ရွိလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ေၾကာက္္မိတာေပါ့။
လူတိုင္းက ကိုယ့္အတၱနဲ႕ကိုယ္ရွိၾကေလေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲစိတ္ညစ္ရတာေပါ့ေလ။
စိတ္ညစ္ရတဲ့ေန႕ေတြမ်ားလာေတာ့ ေလာကၾကီးကိုစိတ္ကုန္မိလာေပါ့။ဒါေပမယ့္....
ကြ်န္ေတာ့္မွာခံႏိုင္ရည္ရွိပါတယ္။ဒီေလာက္ေတာ့မမႈ႕ဘူးဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႕ အရာရာတိုင္းအေပၚ
နားလည္သည္းခံျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားေပးရတာေပါ့။က်ရံႈးမႈေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရေတာ့လဲ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မလဲရံုတစ္မယ္ပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္သိပ္ျပီးမထူးျခားလာပါဘူး။သိပ္ျပီးေတာ့လဲအေျပာင္းအလဲမျမန္ပါဘူး။ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္
ၾကိဳးစားရင္းနဲ႕ အရံႈးေတြကိုေတာင့္ခံေနရတယ္။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ စိတ္ေလမိတာေပါ့။
လိုတာမရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ သတ္ပစ္ခ်င္လာတယ္။ဒါေပမယ့္..ကြ်န္ေတာ္မရူးမိုက္ပါဘူး။
အဲေလာက္ထိလဲ သတၱိမရွိပါဘူူး။ကြ်န္ေတာ္လဲျပိဳေနတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနႏိုင္သူေတြကို အံၾသမိတယ္။
လူေတြအမ်ားၾကီးၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲသိလိုက္ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္လို႕ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း
ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ရက္ေတြကလဲ မနည္းေတာ့ပါလား။လူဆိုတာ ကံၾကမၼာအတံု႕အလွည့္ကို ရင္ဆိုင္ရဲရမယ္ေလ။
သာတုန္းေတာ့ စံရသလို နာရေတာ့လဲ ခံရတာေပါ့။ဘ၀ရဲ႕ လွည့္ကြက္ေတြၾကားမွာ လဲရာကထ၊က်ရာတက္၊
ေရွ႕သို႕ဆက္လို႕ အားတင္းထားတဲ့စိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္မနည္းေမြးထားရတယ္။လူလူခ်င္းတူေပမယ့္ အဆင့္အတန္းခ်င္းစကားေျပာလာေတာ့
လမ္းမေပၚေလွ်ာက္သြားေနရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကအဖက္လုပ္မွာလဲ။အခုေတာ့ ဒါေတြအားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္သြားပါျပီ။
ဘ၀ဆိုတာ လိုတိုင္းတလို႕မွမရတာ။ျဖစ္ခ်င္တို္င္းျဖစ္လို႕မွမရတာ။အေသြးနဲ႕အသားနဲ႕တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီကိုယ္ၾကီးကိုေန႕စဥ္နဲ႕အမွ်ျပဳစုေနရင္းနဲ႕
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ေ၀ဖန္သံ၊ကဲ့ရဲ႕သံေတြကိုေတြလဲ မ်က္လံုးမွိတ္၊နားပိတ္လို႕ အသာေလးလွည့္ထြက္လာရတဲ့အခါေတြလဲ မနည္းေတာ့ပါဘူး။
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဒီဘ၀ကို ကုိယ္တိုင္ကလြဲရင္ဘယ္သူမွ နိမ့္က်ေအာင္လုပ္လို႕မရဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ယံုပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက အားေပးသံေတြက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပါ။ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနားက ဒုကၡေတြက ေလွကားထစ္ေတြပါ။
ကြ်န္ေတာ္ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္သြားဦးမယ္။ကြ်န္ေတာ္ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲေနလိုက္ဦးမယ္။
ကိုယ္တိုင္သည္သာ ဘ၀ရဲ႕အရွင္သခင္။