အခ်စ္နဲ႕ပတ္သက္လာရင္

အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ စာေတြဖြဲ႕ျပီးမေျပာခ်င္ေပမယ့္ေျပာရဦးမယ္။ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ပါလို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစ။

အခ်စ္က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို အမ်ားၾကီးေျပာင္းလဲေပးႏိုင္တယ္။
အခ်စ္က နံနက္ခင္းမွာ လင္းလက္လာတဲ့ ေနမင္းၾကီးနဲ႕တူတယ္။
ညေရာက္ရင္ အလင္းေပးတဲ့ လမင္းၾကီးနဲ႕တူတယ္။
ခရီးသြားေတြကိုလမ္းျပေပးတဲ့ ဓူ၀ံၾကယ္နဲ႕တူတယ္။
အခ်စ္နဲ႕ပတ္သက္လာရင္ အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာ ေရာယွက္ေနတယ္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ အခ်စ္မွာ အာမခံခ်က္မရွိဘူး။အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားဖို႕ မသင့္ဘူး။
အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးအခ်စ္ကေတာ့ အထင္ၾကီးျပီးခ်စ္ၾကတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးပဲ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို အထင္ၾကီးမိျပီဆိုရံုနဲ႕ ခ်စ္ျပီလို႕ေျပာမရေပမယ့္
ၾကာလာရင္ ကိုယ္အထင္ၾကီးတဲ့လူရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရည္ကိုၾကည့္ျပီး ေလးေလးစားစား ခ်စ္မိသြားတတ္ၾကတယ္။
စိတ္ကူးနဲ႕ လက္ေတြမတူညီေပမယ့္ အခ်စ္နဲ႕ပတ္သက္လာရင္ လူေတြအားလံုးက ရူးသြပ္သြားတတ္ၾကတယ္။
ၾကားဖူးတာေလးတစ္ခုရွိတယ္။ အသိညဏ္ကင္းမဲ့ျခင္းရဲ႕ အဆံုးဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အစ။တဲ့။
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိလာရင္ ခ်စ္တာကလြဲရင္ ဘာမွအေလးအနက္မထားမိၾကေတာ့ဘူး။
ဒါရူးသြပ္မႈတစ္ခုေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္မိမွာကိုေၾကာက္တယ္။
ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အခ်စ္က ေႏြရာသီမွာ ေအးတယ္ထင္ရတယ္။
ေဆာင္းရာသီမွာ ေႏြးေထြးတယ္ထင္ရတယ္။ဒါ အထင္ပဲရွိေသးတယ္။
တကယ့္အျမင္မွာေတာ့ ေႏြရာသီမွာ ပူသလိုမိ်ဳး၊
ေဆာင္းရာသီမွာ ေအးသလိုမ်ိဳးေပါ့။
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်စ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမရွိဘူးလို႕ေျပာၾကေပမယ့္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ အခ်စ္ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့သူဘယ္သူရွိမလဲ။
ရွင္းပါတယ္ အခ်စ္က ရိုးရွင္းေလ ေပ်ာ္ရႊင္ေလပါပဲ။ဒါေပမယ့္ ခဏတာတိုက္တဲ့ ေလေပြေလးေတြလို အခ်စ္ကေပြလီရႈပ္ေထြးတယ္။
မျမင္ႏိုင္တဲ့အခ်စ္မွာ တြန္းအားေတြရွိတယ္။လတ္ဆတ္တဲ့အေတြးနဲ႕ ဖမ္းစားမိတဲ့အခ်စ္ဆိုတာ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။
သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့အခ်စ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိဘူး။အခ်စ္က သတိၱရွိေလ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းေလပဲ။
ကို္ယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕သာ အတူလက္တြဲသြားရမယ္ဆိုရင္ ၀မ္းနည္းပက္လက္အသည္းကြဲေနတဲ့သူဆိုတာ ရွိမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ကထင္သေလာက္ မရင့္ၾကပ္ဘူး။အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီးသားဆိုရင္ေတာင္ အခ်စ္က နာၾကင္မႈေလးေတြေတာ့ေပးတတ္တယ္။
တကယ့္အခ်စ္မွာ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတာမဟုတ္ဘူး။
တကယ့္အခ်စ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ဆန္တဲ့ ဘ၀ထဲမွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတဲ့ သတိၱပဲ။
စိတ္ကူးနဲ႕ခ်စ္၊စိတ္ကူးေလးနဲ႕ရူး၊ စိတ္ကူးေလးနဲ႕တင္အသည္းကြဲတယ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္မွာ အတၱကလြဲရင္ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိဘူး။
မခ်စ္ဘူးတဲ့သူမရွိေပမယ့္ မခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ေပါတယ္။
မခ်စ္တတ္ေပမယ့္လဲ ဘာမဆိုရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ ခ်စ္သူေတြလဲရွိတယ္။
ခ်စ္သူေတြၾကားမွာ အလိုအပ္ဆံုးက နားလည္မႈပဲ။
နားလည္မႈဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္အလုပ္ခက္တယ္။ဘာျဖစ္လို႕လဲ.....
ရွင္းပါတယ္ အခ်စ္မွာပုန္းရႈိးကြယ္ရႈိးလုပ္တတ္တဲ့ တကုိယ္ေတာ္ အတၱရွိတယ္ေလ။
ဘာမဆိုမပိုင္ဆိုင္ရခ်င္ေနပါေစ သူ႕အခ်စ္ေလးေတာ့ပိုင္ဆိုပါရေစဆိုတဲ့ အတၱပဲ။
အဲဒီအတၱဟာ ႏုတယ္ထင္ရေပမယ့္ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ အေရာင္ေတြဆိုးေပးတယ္။
ၾကားလာေတာ့ ႏွလံုးသားေတြလဲမျဖဴစင္ေတာ့ဘူး။
လင္းလက္တဲ့ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ညိဳေတြအံုးမႈိင္းျပီး မိုးေတြရြာသလိုမ်ိဳးေပါ့။
အခ်စ္က ႏုနယ္ေလ ႏွိပ္စက္ေလပဲ။
ႏုနယ္တဲ့အရြယ္မွာ အခ်စ္က ကဗ်ာဆန္တယ္။ပညာရွင္ဆန္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အခ်စ္က ရက္စက္တတ္တယ္ အသက္ၾကီးတယ္ ငယ္တယ္ မခဲြဘူး။ခြဲစရာရွိရင္ ခြဲတတ္တာ အခ်စ္ပဲ။
ကဲ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္အခ်စ္ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနဦးမွာလဲ။
ကြ်န္ေတာ္ အားေဆးေလးတစ္ခြက္ေပးလုိက္မယ္။
တစ္ေန႕တစ္ခါ ခ်စ္တတ္ေအာင္သင္ယူပါ သင္ယူေလ့လာရင္းနဲ႕ ခ်စ္ပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားတဲ့အခါ ေမ့ေမ့ေျပာက္ေျပာက္ ေနတတ္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ။
အထူးတလည္ အေရးၾကီးေနရာေပးျပီး ခ်စ္ဖို႕မၾကိဳးစားပါနဲ႕ အခ်စ္က ခ်စ္မိေလ ခံစားရေလေလပါ။
The more you love,the more you suffer.